Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom opons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en waarwe zijngeweest!

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voorde mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Wezien je graag terug op dit reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je metons meereist!

Groetjes,

Joycey

Thuiskomen

Beste lieve mensen,

We zijn weer thuis... Gisteravond waren we bij Rob thuis, en vanmiddag om 14:00 ben ik richting Amsterdam gegaan. Het grappige was dat vanochtend mijn baas emailde met de vraag of ik niet zou komen werken vandaag. Eh, nee, vrijdag. Eerst maar eens richting huis. Twee uur in de trein zitten, ik verheug me er op. (not).Met mijn weekendtas, tas met souvenirs/cadeautjes en mijn gewone tas ben ik op de trein gestapt richting Den Bosch. Ik had van tevoren niet gekeken op welk perron mijn trein zou komen en niets gepland, omdat ik gewoon weet dat ik de weg naar huis áltijd wel vind. Ik vind het wel weer even wennen om terug te zijn in Nederland. Een week is voor mij voldoende om me aan te passen aan een land en me daar te kunnen aarden. Als je dan ineens terug bent in Nederland, waar de benauwdheid heviger is, waar nauwelijks wind staat en de zon ook nog niet eens fel genoeg schijnt, waar alles vlak is, de gebouwen grijs en het mooie uitzicht permanent verdwenen is, is dat best wel een zware domper. Blehhh. Je hoort zo vaak: thuis komen is ook altijd wel prettig. Daar hoopte ik op, toen ik op Den Bosch stond en ik besloot mijn trein te gaan zoeken. De treindeurengingen openen ik stond op het perron en voor mijn ogen stond de intercity naar Amsterdam. Dat was dus een zoektocht van welgeteld 0,03 seconde, waarbij ik alleen over hoefde te steken! Dat gaat goed...

Ik stapte in de trein en pakte mijn laptop en ging een film afkijken, waar ik bij Rob al aan was begonnen. In Utrecht stapte een jongen in die uitgebreid ging telefoneren over zijn introductiedag op het HBO.Ik heb het geluid van de laptop maar op volledig gezet, om dat gesprek weg tekunnen filteren. Donderdag is het pas mijn beurt, en ik heb geen zin om daar vandaag al bij stil te staan. Ongeveer 2 minuten voordat ik Amsterdam Centraal bereikte was de film afgelopen. Ikmoet zeggen dat deel 1 en 2 nog enigzins verrassend waren, maar deel 3 en 4 een beetje 'duh-herhaling' was. Ik snap uberhaupt niet waarom men nog een deel 5aan het maken zijn. (die ga ik uiteraard ook kijken en me er wss aan ergeren). Het was fijn dat ik mijn laptop bij me had, ik denk dat ik die vaker mee gaan nemen tijdens lange treinreizen. Dat is me uitstekend bevallen. Dan gaat de tijd een stuksneller.Op Amsterdam centraalliep ik naar hetjuiste spoorzonder te twijfelen en stapte opdetrein voor2 haltes verder. Even het laatste stukje doorsjouwen met die tassen, en dan ben iker.De burenbegroetten me zoalsgewoonlijk en ik zag festiviteiten bij de buren, die 25 jaar getrouwd zijn. Ik rolde mijn container terug naar binnen en feliciteerde mn buren.Even dacht ik: oeh, het uitzicht in Nederland is eigenlijk ook niet zo slecht. Mn sexy buurman had daar grotendeels mee te maken. Straks even mijn andere buurman bedanken voor zijn fijne zorg wbt mijn poezen met een overheerlijke mand met twee Tsjechisch biertjes en een glas. Dat kan hij vast wel waarderen, echt supertof dat hij voor ze heeft willen zorgen.Ik opende mn voordeur, zette mijn tassen neer, stapte binnen en er gebeurde....

Niets... Wat uiteraard heel erg vreemd is, want normaal gesproken word ik wel wat enthousiaster begroet...'Halloooohooo meisjes!'. En ik hoorde er één de trap afrennen. Kyra, favourite number one. *geeft regen aan knuffels*. Ik dacht al; waar blijft zij-die-nooit-van-mijn-zijde-wil-wijken, maar daar is ze.

'Mwheeeeeeeeee'
- Ik heb jou ook gemist hoor, vertel het eens gauw
'Brrrmrrraaauuwwwwaaaauuuwwww'
(vertaling: waar was je miauw?)
- Praag, waar is je zus?
'Meh meh meh'
- Jaja, kom eens gauw hier, praten later; eerst knuffen!
*knuffeldeknuffeldeknuffel*

En ik draaide me om en riep: KIIIIMMMMM, ik had wel een beetje meer enthousiasme verwacht, jongedame! En ik zag haar ineenslangzaam aan komen lopen en schuw om me heen drentelen. Zeg, ik weet dat je beledigd bent, maar laat die kapsones maar even zitten en kom me nou maar eens goed begroeten, favourite number two. En op dat moment blies ze naar me. Wtf? Het was maar een weekje, wat krijgen we nou? Ik zag dat de luxaflex omlaag was en er 2 hele grote abnormale schalen met kattenbrokken op de grond staan. Een glimlach wordt op mijn gezicht getoverd. Ze hebben in ieder geval geen honger! Ik zag een briefje bij de computer liggen.

'Dag Joyce welkom thuis!

Het is zondagavond niet helemaal goed gegaan. Kimmi heeft klemgezeten tussen kozijn en kantelraam. Met veel kracht eruitgekregen en kon even niet op d'r pootjes staan. Dierenambulance kon niet komen (1 auto) Afspraak met dierenkliniek gemaakt. Bleek niet nodig want Kimmi vluchtte weg bij het zien van de kattekoffer. Hoezo komediant? Hou haar nog wel in de gaten. Groet van K.'

Op de achterkant van het briefje vind ik het nummer van de dierenarts en het adres van de spoedkliniek. De tranen sprongen me op dat moment in mn ogen. Mijn baby! My precious! Het allereerste wat er door me heen gingen waren de woorden van mijn huisbaas die mij op het hart drukte: kijk uit met de kantelramen en de katten, ze kunnen klem komen te zitten en gewurgd worden. Mn mond viel open van verbijstering. Mijn engeltje, o my god! Ik heb de buurman met klemverzocht om de katten binnen te houden en had alle ramen en deuren afgesloten. Toen ik hem woensdag sprak over de telefoon heeft hij me verzekerd dat hij in verband met de regen alle ramen dicht heeft laten zitten, hij is het notabene nog voor me gaan checken en alles nagelopen.Ik keek eens goed naarmijn kleine muisjeen ik zag haar mank aan komen lopen. Wát heb je allemaal doorgemaakt? Onmiddelijk kwam ik in actie en heb mijn Kimmy geinspecteerd. Het is niet gebroken ofzo.Hoezo met veelkracht?Ze weegt verdikkie nog geen twee kilo!Ze is invalide! Vervolgens heb ik de ramen en deuren opengezet, eten en drinken ververst en daarna het huis gecontroleerd. De aarde in de keuken en de verschoven plantenbak wezen erop dat hij het kantelraam in de keuken opengezet heeft. Het raam wat ik altijd wagenwijd open zet, waar ze door naar binnen en naar buiten kunnen springen, in verband met de gesloten achterdeur en loslopende kikkers in mijn tuin. Ik wil de katten, niet de kikkers. Ze dacht natuurlijk... Ze sprong natuurlijk, en in gedachte zie ik het hele voorval voor mijn ogen verschijnen, en ik word witheet en laaiend giftig op mn buurman.

Mn moeder belde en ik vertelde het verhaal, inclusief de allereerste opmerking van mn huisbaas een aantal jaar geleden. Ze eet nog, ze drinkt nog, ze loopt in en uit naar buiten en is minstens nét zo levendig. Alleen het springen gaat niet zo best. Ze blijft halverwege steken. Het gaat me door merg en been. Na een volgend telefoontje van mn huisbaas, waarop ik het verhaal nogmaals vertel hoor ik wederom het verhaal over katten die klem zitten in kantelramen. Op dat moment heb ik echt de neiging om keihard te gillen: DAT WEET IK HEUS WEL! IK HOORDE JE DE ALLEREERSTE KEER OOK LUID EN DUIDELIJK! WHAAAAA MIJN MUISJE!!! DOOD AAN DE BUURMAN!*insert-hysterie* maar ik blijf rustig en probeer niet te janken. 'Als je later kinderen krijgt, kun je ze ook niet behoeden voor alles'. Terwijl ik zoiets heb van: wedden van wel? Mijn kinderen worden aan mij vastgeketend en ik zal geen stap verzetten zonder hun en geen minuut van hun kant wijken, er komt een zware ketting van een halve meter die ik vastbind aan mn middel, en als ik thuis ben aan de verwarmingsbuis ofzo, vooral als mijn kinderen ook maar 4% mijn karakter krijgen.Als ik weet hoe ik zelf ben (geweest), verwacht ik nog wel het allerergste terug.Ik bedenk me wel minstens honderdzestigduizend keer en zo ook met mijn poezen!!! Even krijg ik gewoon spijt dat ik een week weggeweest ben en dat het een grote vergissing was, als ik Kimmy zo mank zie lopen en pijn zie hebben. Maar ik zag haar ondertussen ook al richting de schutting springen en gewoon haarzelf zijn. Ik heb minstens honderdtachtigduizend keer met beiden geknuffeld, sinds 16:00, sinds ik thuis ben.

Stel je voor dat je kinderen hebt, je kent ieder detail, ieder dingetje van hun lichaam, iedere karaktertrek, iedere haar en het is het meest kostbare ter wereld, wat je nog niet wilt afstaan voor de britse kroonjuwelen (of de Tsjechische, wat dat betreft) en denk dan aan mijn gevoel tegenover mijn poezen. Ze zijn me ontzettend heilig... Ik ken iedere snorhaar, ieder tandje en ieder klein detail, de vorming, geur, kleur en tekening, waaronderde poezevoetjes. My pride and joy; zoalsik ze liefkozendaai en knuffel.En nu loopt er ééntje mank, omdat ik de zorg tijdelijk aan iemand anders heb toevertrouwd. DAT was mijn gevoel van thuis komen, en ik kan je verzekeren dat dat niet zo prettig voelt. Als mijn buurman mij gisteravond gelijk gebeld had, was ik linea recta naar huis gekomen, op stel en sprong en desnoods nog via het nachtnet. My baby is hurt, en ik voel de pijn zelf ook van binnen, en daar word ik best wel agressief van. Het opgefokte gevoel van adrenaline zorgt ervoor dat ik de trap een paar keer op en af ren, en gelijk mn kleding uitpak, in de wasmachine prop en ga douchen. In de hoop dat het zakt, maar de zelfbeheersing moet behoorlijk zn best doen als ik bedenk dat het dit keer haar achterpootje is, en het nét zo goed haar nek had kunnen zijn.De poezen staan bij de badkamerdeur op mij te wachten. Gelukkig nog allebei, bedenk ik me.

Ik geloof dat ikvoorlopig vakantie genoeg heb gehad... Eerst even deze nachtmerrie van me af zien te schudden. Beide poezen staan lekker melk te drinken nu en ik heb mijn post geopend en gelezen.Ik ga zo dadelijk de aardebij de vensterbank weg stofzuigen en vervolgens even rustig kalm diplomatieken beheerst met de buurman praten terwijl de stoom uit mn oren komt. Mijn pure onschuldige kleine meisjes, waarvan er één nu een poestraumatische stress stoornis heeft opgelopen. Lang leve Nederland, terwijl het hier ineens keihard begint te regenen.

Ik ben thuis, en een tikkie chagarijnig.

De terugreis

Om kwart over negen zijn we de spullen in de auto gaan leggen. Het duurde niet al te lang voordat we alles ingepakt hadden en de hotelkamer leeg en netjes hebben achtergelaten. Vervolgens zijn we gaan uitchecken en onze kamer-pasjes in leveren om vervolgens aan te schuiven voor het laatste ontbijt. Uiteraard waren om half tien alle broodjes al op, en alle melk weg en was er nauwelijks nog iets te eten. Nja, dan schuif je er maar een paar crackers met kaas in, whatever. Rob had een lekker bakske thee en wilde verder niets. We zouden toch nog naar de Albert gaan (de supermarkt; Albert) om inkopen te doen voor onderweg. Ongeveer rond kwart over tien stonden we in de Albert en wees Rob mij op een blikje Semtex.

Dát was het dus... Na de nodige boodschappen (denk aan slof sigaretten, bier voor familieleden, broodjes, drinken en overige provisie) zijn we op weg gegaan richting de Obi. Daar troffen wij een zielige arme zwerver aan, waaraan ik mijn laatste tsjechische kronen heb gegeven, mijn flesje ijsthee mee heb gedeeld, en wat chocolaatjes aan heb gegeven. Volgens zeggen had hij al minstens 2 dagen niets te eten gehad. Ik vond het een rotgevoel dat er dikke skoda's met Tsjechen op de parkeerplaats stonden, die de man gewoon negeerde en niet eens aan wilden kijken en net deden alsof zemeer/beter waren omdat hun leven anders is. Ik kan daar niet zo goed tegen, dat vind ik zielig. Je ziet gewoon welke zwerver écht zwervende is, en welke je voor de gekzit te houden.We stonden in de brandende zon, enik dacht: keerl,wie denkt er nou aan eten? Hier heb je ijs thee! Dat smaakte hem overigens prima en hij deponeerde het flesje ook nog keurig in de vuilnisbak en stopte de chocolaatjes in zijn zak.Rob gaf hem ook nog een aantal kronen(ruim voldoende voor een maaltijd of vijf)en toen gingen we op weg. Dag Praag! Dag Tsjechië! Dag mooiste uitzicht like everrrr. Dat ga ik écht heel erg missen... Het uitzicht. Overal waar je keek zag je bergen, mooie gebouwen, veel groen en onwijs veel mooie dingen waar je het liefst uren naar wilt blijven staren. Als ik een stukje Tsjechië mee kon nemen, had ik het gedaan.

We zijn in 1x Tsjechië uitgereden, of nouja, we hebben nog even slim getankt, want de benzine prijzen zijn écht serieuseen lachertje daar. Vervolgens kwamen we erachter dat op de heenweg de tomtom niet goed ingesteld stond. Hij sloeg op de heenweg de tolwegen over, terwijl we wél een autobaan-vignet hadden gekocht. Daarom moesten we ook door Praag heen, en in Duitsland over het heuvelgebergte. Dat zouden we dit keer dus anders doen. De tolwegen waren stukken beter onderhouden en we hadden flink de vaart erin. 140 km/u was ons niet vreemd en we schoten lekker op... TOTDAT...

(voel je de opbouw van de spanning?)

We waren in Duitsland en er was ineens met spoed een groot deel van de autobaan afgezet. We moesten ineens een afslag op, want verderop was een groot ongeluk gebeurd. Wat er gebeurd was; nobody knows, maar we mochten niet verder rijden. De tomtom wist dat natuurlijk niet, en bleef ons terug dirigeren naar de 'kapotte' snelweg waardoor we dus geen alternatieve route konden verzinnen. We gingen naar links, waar we naar rechts moesten gaan, maar onze logica bracht ons op het idee om een rondje te maken, door het dorp verderop heen te gaan, en dat we daar wel een weggetje zouden vinden, terug naar de snelweg. Eenmaal in het dorpje kwamen we er een half uur later achter dat alle hoofdwegen toevallig ook nog eens opgebroken waren en we niet verder konden. We hebben vrijwel alle weggetjes geprobeerd, en alles liep dood. Vervolgens zijn we nog een grindpad opgegaan, dat niet eens een weg genoemd mag worden, en wist de tomtom ook even niet meer wat we deden, want dat ding stuurde ons uiteraard terug naar de opengebroken weggetjes van het dorp. We hebben téveel tijd doorgebracht in het (schitterende) dorpje.

We kwamen er echt alleen niet meer uit. 1 gouden tip voor mensen die naar Tsjechië of wat voor land dan ook willen gaan; neem een kaart van Duitsland mee, je gaat hem nodig hebben. Ik meen het serieus. Op een gegeven moment hield de weg op, en reden we op een zandpad, met niets dan meters diepte onder ons, en uitgestrekte velden, bergen en heuvels. Het zandpad lag vol met stenen en sloeg echt geheel nergens op.De benzinetank was ondertussen ook al behoorlijk leeg aan het raken en de paniek sloeg een klein beetje toe bij het gebrek aan benzinestations. Ik smste snel naar moeders: we gaan eenzaam en alleen sterven in een Duits dorpje, ze houden ons gevangen en zullen hier moeten blijven wonen.

'Ik weet dat je dit niet prettig vind om te rijden,maar het is wel verdraaide mooi om te zien'
- Godnondeju
'WE GAAN HIER DOOD, niemand komt ons redden! HAHAHAHAHA'

De mensen in het dorp hadden ons al zo'n 8x voorbij zien komen en hadden echt zoiets van: wat zijn dat nou voor rare mensen? En ik bracht het idee naar voren: volg die Duitser daar, hij weet de weg wel! Maar die Duitser kwam van dezelfde snelweg als wij af, en reed net zo goed doodlopende straten in, waardoor we met twee auto's moesten keren etc. Ik weet niet hoe het dorp heet; maar het was volgens mij ergens bij Leipzig,(denk ik!!! kan me ook vergist hebben) en ik raad jullie allemaal aan om het eens te gaan bezoeken. Volgens mij vind je vast wel skeletten van Nederlanders die de hoop hebben opgegeven. Na dik anderhalf uur kwamen we weer op een willekeurige weg in de bewoonde wereld, en werden we teruggestuurd naar het kapotte stuk snelweg, waar we dus in eerste instantie vandaan kwamen. Op dat moment zat ik te kwekken en wees ik de afslag aan; die! We kwamen aan de verkeerde kant van de snelweg... DOH! (onbewust wilde ik gewoon terug naar Tsjechië). Gelukkig was er een benzinestation aan het einde van die weg, en tevens een mcdonalds, voor de nodige milkshakes en plas-, en rookpauze.Rob en ik waren ondertussen ultiem gefrustreerd vanwege het tijdsverlies en hebben even staan vloeken. Het melige 'Godnondeju' was er in ieder geval niets bij. Ongeveer een kwartierdaarna lagen we alweer in een deuk van het lachen. Dan is de frustratie weg, zijn we weer op pad, en is het niet meer zofrustrerend. Oke, het is nog steeds niet leuk, maar het sightseeing is wel tof. Het was overigens even wennen en omschakelen om ineens Duits te moeten praten. Zwei Milkshakes Erdbeeren, mitnimmen en rueckgeld etc. Wel was het leuk om weer in euro's te betalen.

Mams had gevraagd of ik het mysterieuze bord op de Duitse snelweg wilde fotograferen. Ik moet zeggen dat dit de uitdaging van de dag was. Probeer maar eens een bord te fotograferen terwijl je 140 km/u rijdt en alles aan je voorbij schiet.

Te vroeg:

Te laat:

Te ver weg:

ROB NIET KIETELEN, IK HAD HEM BIJNA!!!! GODNONDEJU! Hij prikte me zo in mn zij... Weer mis dus. Op dat moment prikte ik hem ook mooi terug, waardoor hij doodserieus de opmerking maakte: niet doen ik ben aan het rijden, en me vervolgens zat uit te lachen. En op een gegeven moment was het zelfs zo, dat ik vergeten was de flits uit te zetten, en er ineens een Duitser die asociaal hard reed, bumper kleefde, voordrong etc. ging afremmen, omdat hij geschrokken was en dacht dat hij werd geflitst. Máááár ik heb em:

De doodskist van kabouter Puntmuts! Dit bord staat praktisch overal in Duitsland. Soms op zijn kant, soms op zijn kop, soms verkeerd om, soms met een kruis er doorheen, und immer weiter. Echt verschrikkelijk! We hadden het onderweg over de verloren tijd en dat we wel pech hadden; waarop ik cynisch vroeg: hoezo dan? *klats voor mn hoofd* en het was gewoonwel grappig. Gecombineerd metengelse drop, cola en vruchtensapf.We werden afgeremd door een Nederlander die een Duitser afsneed, en chaos veroorzaakte waardoor Rob en ik bijna tegelijk in koor riepen: KUTVOLK! En we werden bijna van de weg afgedrukt door een Duitser die dacht dat omdat hij een grotere/snellere auto had, dat ook automatisch betekende dat hij niet uit zijn doppen hoefde te kijken.

De leukste opmerking op de heenweg was de vraag: wat betekent Stau? (matrixborden boven de weg; stau 5 km, en nee; 'stau' is geen duits plaatsje!)Toen ik Rob uitgelegd had, wat dat was, was hij er niet zo blij mee. Vooral ook niet omdat we vandaag óók nog eens dik een half uur in zijn totaal in de 'stau' gestaan hebben. Rotfiles! Sommige duurde wel langer dan5 kilometer, waardoor we enkele pauzes hebben overgeslagen omdat het anders echt teveel tijd zou kosten. Sommige Duitsers vonden het grappig om via de vluchtstrook te rijden om vervolgens later in te voegen, maar een vrouw achter ons kwam op het idee om de vluchtstrook te blokkeren om de asociale mensen tegen te gaan. Dat vonden wij prachtig natuurlijk en hebben haar hier ook mee geholpen. Op het laatst zat de halve rechterrijbaan deels op de vluchtstrook, om die mensen dwars te zitten. We wilden graag naar huis! En het liefst zo snel mogelijk. Om de 300 kilometer zijn we gestopt. (wat dus overigens niet netjes om de twee uur een kwartier is!). Datis btw ook niet aan te raden, want je bent zo gaar als een ik-weet-niet-wat. Rob was blij dat hij airco had om wakker te blijven. Ik was blijtoen we stopten omdat het buiten stikbenauwd en heet was, en ik even op kon warmen, want ik zat te vernikkelen bij de airco. Ondertussen hadden we lekker de radio aanstaan en EIN-DE-LIJK een goede Duitse radiozender gevonden om te genieten van de muziek, en toen barstte de bui flink los. De regen viel met bakken uit de hemel. We stonden een aantal uur nog te klagen over dat we zoveel insekten hadden aangereden en de auto er totaal niet uit zag, en zooo goor was, dus onze gebeden werden verhoord. Be careful what you wish for, zeggen ze wel eens. Wist je dat er mensen waren die in de stromende regen nog steeds het lef hebben om met 150 km/u voorbij te sjezen? Die mensen zijn volgens mij echt heel erg levensmoe.

Na die bui waren we op 160 km van huis. We zijn er dus bijna. Toen kreeg Rob last van zijn knie, klamme handen en vermoeidheid, dus zijn we tijdig gestopt. (nouja, voor ons doen). We hebben ruim 20 minuten doorgebracht op een parkeerplaats met verdachte personen. Tenminste; ik vond ze verdacht. Ze zaten in hun auto maar op ons te letten, en toen Rob de struiken in liep voor een sanitaire stop, liep die ene man hem te schaduwen, en het werd nogal creepy. Dan sta je daar op een verlaten stuk parkeerplaats, met 2 andere auto's met creepy gasten erin. Op zo'n moment ben ik echt blij dat we weer verder kunnen. Het duurde niet lang meer voordat we de grens zagen, en niet heel erg lang daarna ook de Nederlandstalige radiozenders. Rob zat op de heenweg te schelden op de Duitse muziek en ook de Tsjechische was 'ruk' en drie keer niets. Op dat moment hoorden we omroep Brabant: kleine kokette katinka zingen, waarop ik zei: nee even serieus, hóekun jij iets zeggen/vinden vanDuitse of Tsjechische muziek. Waarop hij zei: dít is tenminste cultuur.En even later hadden we het over de jostiband, die we ook hebben nagedaan. Dat is immers ook cultuur. (voorbij gaande mensen zullen wel raar opgekeken hebben). We werden hoe langer hoe meer 'gaar' en hoe meer het geestelijk vermogen in de auto daalde en één en al meligheid veroorzaakte.

We hadden het nog over het hotel gehad en over de bedden en het slapen e.d. waarop Rob begon over mijn gesnurk. Terwijl ik alleen snurk als ik op slechte matrassen slaap en dat ongeveer je eerste aanwijzing is, op rottige bedden.'Ja, je ademde zo abrupt'. Wees blij dat ik uberhaupt ademhaalde en niet midden in de nacht naar lucht snak en begon te piepen! 'Ja, heb je apneu ofzo?' Nee lieve schat, ik heb een kutmatras. En als ik dat nu zo typ, zullen sommige van jullie misschien een klein beetje grinniken, maar geloof me; op dat moment was het onwijs grappig. (fair enough; op dat moment was alles wss grappig). Dat is dus ook zo'n random opmerking geworden die tig keer herhaald is vandaag. En ja; in Duitslandhebben ze óók koeien! Het bord over'slecht wegdek' in de vorm van twee bobbeltjesop de weg werden al snel 'een paar tieten op de weg', etc. (overigens lijkt het meer op een bijna-platgereden kameel, maar goed).Overspringende hertjes, die alleen overspringen als je het bord ziet, want ja, ze gooien ze dan zomaar ineens de weg over, want ze zijn ermee aan het pingpongen. (met de bordjes de hertjes pingpongen). Nouja, dit was even een indicatie van hóe slecht de humor wordt, als je meer dan 12 uur lang in de auto zit.

We zijn in ieder geval niet in sl... Rob is in ieder geval niet in slaap gevallen. Ik heb daarentegen ongeveer zo'n uurtje niet bewust meegekregen, maar dat was nog ergens in Tsjechië en Duitsland. Eenmaal verderop na alle obstructies ben ik wakker gebleven en heb ik goed opgelet en meegedaan met concentreren. In Nederland heb ik zelfs een benzinestation gezocht omdat we al reeds op de reservetank reden. We moesten half Wijchen door en de tomtom stuurde ons écht alle kanten op. Op een gegeven moment waren we het echt zat, en moesten we rechtsaf en riep de tomtom: over 200 meter probeer om te draaien. Waarop we allebei al klaar zaten om GODNONDEJU te roepen en te schelden op de tomtom, maar toen realiseerden we ons dat het tankstation gewoon op de andere weghelft zat.

We waren na het tanken gelukkig heel snel in Oss. Nog een oldtimer gezien die zijn lichten niet ontstoken had, en we zullen morgen het nieuws maar even afwachten om te horen of hij zich om een boom heeft gevouwen. We hebben hem zo'n 3x proberen te waarschuwen met lichtsignalen, maar hij was niet zo snugger... Om ongeveer 22:15 kwamen we aan en hebben we onze moeders maar eens verteld dat we gearriveerd zijn. Ik ben ondertussen even de bagage gaan uitruimen, toen Rob met zijn moeder aan de telefoon hing. Er staat hier een hele mooie bos bloemen, echt ontzettend lief. Dat geeft je een fijn gevoel van thuiskomen!<3 En Diëgo hebben we met zn beiden flink fijn getroeteld!!!

Jullie hebben nog een blog van mij te goed van gisteravond, die komt er aan. Alleennogniet nu want ik ben echt kei kapot ;-) Ik ben nog steeds melig van de autorit, en aan de andere kant heb ik ook een beetje een rotgevoel omdat de vakantie nu voorbij is, het een hele fijne mooie rustige vakantie was, en ik het liefst terug zou willen gaan. Ik kijk namelijk ontzettend op tegen aanstaande donderdag (zoals de insiders wel weten) en ik zie het heulemaal totaal niet zitten om morgen ook nog eens 2 uur in de trein te gaan zitten voor Amsterdam. Ik ben wel een klein beetje klaar met al dat rijden. Rob heeft nog gezegd dat we misschien morgen nog even de kermis over schieten. Oss schijnt een hele grote kermis te hebben. Wat ik er van zag; in het voorbij gaan, was dat hij inderdaad wel erg groot lijkt.

Maar nu ga ik slapenen plannen maken omte emigreren naar Tsjechië voor na mijn pensioen. Dat duurt namelijk nog maar 40 jaar!Wát een heerlijk land!

Xxxxjes.

p.s. het andere blog komt heus wel! I promise!

Zooo

Het blog over onze laatste dag en het bezoek aan de dierentuin en de kabelbaan moet nog even wachten. Al zal ik wel even het kabelbaan-filmpje erop zetten.We gaan namelijk nu vertrekken, we moeten voor 10 uur uitchecken in het hotel, gaan vervolgens nog wat boodschappen doen voor onderweg, en daarna gaan we op weg.

Tot over heel wat uurtjes!

Semtex

Zit je lekker op je favoriete vakantie-restaurant in de menukaart te lezen... Staat er ineens iets heul raars op de menukaart... Ik wist dat we in een Oostblok-land zaten, maar dit is toch echt wel typisch:

Dus uiteraard hebben we flink gelachen en Semtex besteld!
We nemen de semtex morgen mee op de terugreis naar Nederland...

Old town Square

Gisterochtend met een pijnlijk gevoel in mn onderrug opgestaan. (vandaag is het overigens nog erger, dus ik zal blij zijn als ik weer in mn eigen bed kan slapen, of in ieder geval in iemand's bed, dat hopelijk zacht genoeg is). Tijdens het ontbijt barstte er ineens regen en onweer los, en dat was best wel hevig, dus we bleven nog even op de hotelkamer. Vervolgens werd het half één en het zonnetje scheen weer volop, maar Rob was in slaap gevallen. Ik dacht: ik ga dan wel even zelf een stukje wandelen, en ik ben naar de mini market gegaan, om wat drinken te gaan halen, en een pakje sigaretten, je kent het wel. Lekker rond het hotel in het zonnetje gezeten, en ik voelde ineens een paar regendruppels. Ik keek omhoog en zag die lucht en slaakte wat taalgebruik uit, wat ik maar niet ga herhalen, en ben als de wiederweerga het hotel wel in gedoken. Het kan hier snel omslaan; het weer. Het ene moment zit ik heerlijk in het zonnetje, op nog geen vijf minuten later zit je in nature's warzone. Zoals jullie bij video's kunnen zien, was het een behoorlijk heftige bui. Rob lag nog te slapen, en hij had er nauwelijks iets van meegekregen. Hij was wel onder de indruk toen hij het filmpje zag.

Ik heb snel de ramen dichtgedaan, en op dat moment waaide de kamerdeur wagenwijd open. Er was een soort van draft ontstaan op de gang, waardoor deuren die niet goed afgesloten waren, ineens openwaaiden. (ben blij dat Rob het niet gezien heeft, anders kregen we opmerkingen over de afwerking van de deuren :-) ) Ik liep de gang op en was wel blij dat ik niet zomaar weggeblazen kan worden. Ik heb de ramen op de gang dicht gemaakt. Althans, zo goed als, want een hoop ramen sluiten hier niet goed. Op een gegeven moment kwam er versterking, een paniekerig kamermeisje kwam helpen en ze ging alle kamers af om te checken of de ramen dicht waren. I helped. Vervolgens ben ik lekker op de laptop gaan zitten en heb ik Angels & Demons gekeken, want die stond er nog op. Daarna ben ik lekker gaan internetten totdat de hoosbui verdween. Om een uur of vier/vijf werd Rob wakker en zijn we richting het centrum gegaan. Na het ontbijt gisteren heb ik voor ons een tour geregeld. Ghosts and legends of old town. De tour zou om 19:00 beginnen op het grote plein bij de astronomische klok. Okeej dan. We liepen over een kiezelpad, wat uiteraard half vergaan was door de modder en er ineens een hoop kikkers besloten hadden om over te steken. Waardoor we automatisch aan Momo dachten, want Momo eet kikkers. (ieuw). Even twijfelden we nog of we er een paar voor haar mee zouden nemen, maar dan zitten we met die vieze beesten opgescheept. We zijn dusverder naar de metro gelopen en hebben voor de zoveelste keer de trein naar Muzeum gepakt en vervolgens de overstap op lijn A naar Staromestska genomen. Deze route hebben we al minstens 4x gedaan, deze week. Hou dat in je achterhoofd; gedurende dit blog. Ik stond nog in de metro en zei nog dat ik me er wel thuis voelde omdat het me aan Amsterdam deed denken...

Eenmaal op staromestska liepen we gelijk de juiste kant op, en zagen we een bedelaar met een uitermate cute schattig knuffelig hondje op zijn knieen liggen, met een petje voor hem. Ik kreeg de behoefte om geld te geven, omdat het hondje zo cute eruit zag, maar ik heb het niet gedaan. We liepen richting Old town Square.

Zoals gewoonlijk was het daar weer verschrikkelijk druk! We zijn een aantal souvenirsshops ingedoken, keken rondop een random terras enwillekeurige cafe'sen schrokken ons wild van de prijzen. Wezijn ontzettendblij dat we met ons hotel ver uit het toeristengebied zaten. Een glasice teakost hier in deze buurt 25 kronen, datzelfde glas ice tea, van hetzelfde merk kost in het centrum wel mooi 89 kronen. Echt absurd duur... Ik ben de kaartjes voor de tour gaan halen en heb gebruik gemaakt van mijn studenten-ovchipkaart. Het is echt geniaal dat je er in Praag ook gebruik van kunt maken. Volgens mij weten ze niet eens uit welk land het komt, maar omdat mijn foto erop staat en het woord 'student', in combinatie met het Tsjechische 'studenti' vinden ze het al lang goed. Om 19:00 zou de tour beginnen en we moesten letten op een gids met een rode paraplu. Prima. Op dat moment waren we drie kwartier te vroeg, dus zijn we even wat gaan sightseeen op het plein zelf, en hebben een aantal foto's gemaakt. Vervolgens zijn we op een terrasje gaan zitten bij de astronomische klok. Daar heb ik genoten van een cocktail genaamd Atomic Freeze. Die cocktail is het duurste drankje van de gehele vakantie. Daar kun je makkelijk 2 pakjes sigaretten voor halen hier.

Tijdens het drinken (en wachten op de klok) kreeg ik een man in de gaten die steeds naar me stond te staren. Op zo'n moment hou ik gelijk mijn tas in de gaten, want hij is bij voorbaat al onbetrouwbaar. Hahaha. Ik zag dat hij iets stond uit te knippen, en het duurde even voordat ik door kreeg wat dat precies was... MIJ. Hij knipt mij uit...

Hij stonddie silhouet-knipsels te verkopen en hij had mij als proefkonijn.Vet grappig... Maar dat zal dan wel weer wat gaan kosten, als ik dat ding wil hebben. Maar goed,even afwachten. Toen het knipsel klaar was, wilde hij hem mij verkopen voor 200 kronen. Waarop ik gevraagd heb of hij wel goedbij zijn hoofd was. Dat is 8 euro! That's too much! Waarop hij begon met: youre such a pretty lady, eight euro isn't too much. Waarbij ikdus zei van: yeah, it is. Hij begon te zakken: 100crowns... Waarbij ik zoiets had van: ja dag, 4 eurois nog steeds te duur, enheb gezegd: i'll give you50 crowns.Want hij kan er verder toch niets mee. Als ik het ding niet koop, dan kan hij hem weggooien. Ik heb er in eerste instantie niet om gevraagd dat hij het ding zou maken, en er is niemand zo gek om 8 euro voor een knipsel van mij te gaan geven, dus take it or leave it. Hij realiseerde zich dit ook; en daarom kreeg ik het volgende knipsel:

Om 19:00 hebben we gekeken naar de astronomische klok, en die viel een klein beetje tegen. Al vond ik het trompetgeschetter boven in de toren en het uithangen van de vlag toch wel grappig. We vonden de man met de rode paraplu en zijn om 19:00 aangesloten bij zijn tour. Om 19:05 stond hij een boeiend verhaal in het Tsjechisch te vertellen, en dat vertelde hij vol passie en liefde, uiteraard verstonden wij er niets van. Ik sprak hem dus aan en vroeg of we het verhaal ook nog in het Engels zouden horen. Toen verwees hij ons terug op het plein, met de woorden: different tour. We liepen terug naar het plein en ik zag verder geen rode paraplu. Rob daarentegen zag wel een rode paraplu en daar was ik maar wat blij mee. Onze gids, een vrouw, stond verdekt opgesteld naast de astronomische klok. Wij sloten erbij aan en ze sprak ons gelijk aan. Sorry we're late... Ik liet het kaartje zien en ze ging verder met haar verhaal met ondersteunende foto's van orbs en vortexen. (geestverschijningen-tour, jeeej). Vervolgens liepen we naar de astronomische klok en hoorden wij flink veel geestverhalen over de maker van de klok, en zijn levenswerk. Hij was zo trots op die klok. De stadhouders wilden hem weerhouden voor het reproduceren van dit mooi stukje vakmanschap,en hebben 's nachts zijn ogen uitgestoken, waardoor hij dus nooit meer zou kunnen werken. Niet dat de mansowieso van plan was om een 2e soortgelijke klok te bouwen, aangezien hij werkelijk trots was op zijn meesterwerk, maar niemand heeft hem daar ooit ietsover gevraagd. Ze hebben gewoon een gloeiende pook gepakt en zijn ogen uitgestoken, muhahaha.De man vroeg zich af wie het gedaan had, wie hem blind gemaakt had... Later ontdekte hij dat het dezelfde stadhouders waren, die hem uberhaupt in eerste instantie de opdracht hadden gegeven om de klok te bouwen. Toen heeft hij zich laten begeleiden naar zijn meesterwerk en de grootste wijzer afgebroken, zodat de klok bijna een eeuw lang kapot is geweest. (niemand wist precies hoe hem te repareren). Op die manier bleef de stadPraag een eeuw langherinnert aanhet onrecht wat de man was aangedaan.Op het moment dat de klok stuk ging, begaf ook gelijk het hart van de man. En men zegt dat zijn geest nog steeds bij de klok doolt. Whoeoeoeoeoeoeoe.

Nouja, dit was een klein verhaaltje, maar daar kregen we er dus tig van, en dat is behoorlijk sfeervol als je in de schemering door Praag loopt. We gingen tig steegjes door en kregen allerlei spookverhalen te horen, die uiteraard niet heel erg eng waren, maar door de spontaniteit en charisma van de tourgids was het hartstikke leuk om te horen. Ook vooral als ze vertelde over het afhakken van je hand, en ze keihard met de paraplu op haar hand sloeg, of gebons op deuren/muren etc. en ze ermee op de grond tikte. Ze deed heel erg haar best om de sfeer neer te zetten en dat lukte wel aardig. Ze vertelde ook over de tempeliers, een man die levend in een graftombe opgesloten werd, und so weiter. Voor de belangstellenden wil ik de halve tour wel opnieuw vertellen, maar dan doe ik dat wel als ik weer thuis ben. Anders typ ik teveel in mn vakantie en zit ik teveel achter de laptop, en mis ik de nieuwe verhalen/ervaringen ;-)

Af en toe waren en raadspelletjes, over devorm van hetgebouw (die anders was dan de rest vanold town square) met daarbij een spookverhaal over de duivel. En wat ons opviel aan het straatje van de tempeliers,watmij dus gelijk opviel; de straatnaam.

Tijdens het wandelen naar het volgende punt van de verhalen praatte ze telkens met de mensen van de tour (10 stuks) om ze een fijn gevoel tebezorgen en even aandacht aan te schenken. Ze vroeg ofRob en ik uit Amerika kwamen, waarop ik zei: nope,Amsterdam. Waarop ze gelijk begon over dat het niet te horenwas en ik wel heel erg goed engels sprak. They speak 'dutch' in holland?'Amsterdamis bi-lingual'. Dat vond ze dan wel fijn om te horen, want haar baas wilde ook een kantoor in Amsterdam openen. 'Is it very haunted in Amsterdam?' En ik moest even twee tellen nadenken, maar toen dacht ik aan de hoerenbuurt, de junks & zwervers, drugs, en mijnex-leraren vanhet ROC, en toen zei ik: massive, many creepy things! Dat gaf haar wel een goed gevoel.Vervolgens liepen we na wederom spookverhalen (oke het wordt saai, maar ze waren het echt waardom naar te luisteren ;-) Moord, doodslag, brandstapels, onthoofdingen, het lichaam van de bisschop dat verbrand werd na het uitspreken van een vloek, 300 vermoordde tempeliers na het martelen van 3 tempeliers die uiteindelijk bekend hebben satanisten te zijn, zodat ze zouden ophouden met martelen en ineens álle tempeliers geexecuteerd werden) naar het volgendeuitzicht:

Kennen jullie dit uitzicht? Zo nee; dan wordt het eens tijd dat je meer Disney films gaat kijken. Ene meneer W.Disney heeft namelijk miljoenen verdiend door Cinderella's kasteel hier uit af te leiden... Dit werd ook bij de tour verteld, met daarbij natuurlijk horrorverhalen, om bovenstaande informatie gruwelijk teniet te doen. Cinderella zal nooit meer hetzelfde zijn, hahahaha. Ze vertelde ook dat deze straat nauwelijks toeristen bevatte, en het hier altijd doodstil was, en dat niet voor niets was, in verband met de geesten. Waarop Rob en ik elkaar aankeken en tegelijkertijd zeiden: nou, dat heeft vast iets te maken met het gebrek aan winkeltjes/restaurants, want er is hier ook niets te zien. Vervolgens zijn we nog wat steegjes doorgelopen en kwamen we uiteindelijk na een uur uit bij het beginpunt, waar we nog even met ons neus op de feiten gedrukt werden dat we op een slagveld stonden, waarbij er 4000 man binnen 2 uur vermoord werden. (protestanten vs katholieken).Het grootste bloedbad in de bohemen, ofzoiets. Daarna werd er gevraagd of iedereen de underground walk-tour erbij had genomen. Die hadden wij er NIET bij betaald, want dat kostte 50 kronen extra en duurde een uur langer, en ik had zoiets van: neuj, is niet nodig, voor hetzelfde geld is het een saaie tour ofzo, maar we vonden het dus wel leuk en hebben niets gezegd. We waren ook wel nieuwsgierig naar de underground walk, want ze vertelden dater een heel wirwar en doolhof van steegjes onderde oude stad ligt. Praag is namelijk door de eeuwen heen flink gezakt, minstens een paar meter, waardoor er een heel gangenstelsel is ontstaan.

Rob vroeg nog aan me of we wel betaaldhadden. Ik zei: niets zeggen, gewoon meelopen. 'Wat gaan we doen als ze erachter komen?' Dus ik liep al te grappen met: hard wegrennen, en 'we zeggen gewoon wat de duitsers ook zeidenover 40-45; wir haben est nicht gewusst', en we hadden dus volop lol. We liepen de deur naast de astronomische klok binnen en betraden het gangenstelsel ondergrond. Op dat moment vroeg ze naar ons kaartje, en gaf ik het kaartje aan haar en ik keek haar recht aan en glimlachte en vroeg of het niet erg was dat we nog geen sticker hadden gekregen aan het begin van de tour (afleidingsmanoevre), ze keek niet op ons kaartje en stopte het in haar lange zwarte jas, en liet ons binnen de grot in. Waarna ze de deur achter ons op slot draaide. 'This is not to keep you in, this is to keep the other tourists out'. *gooit zware houten krakende deur dicht*.

We kregen allemaal een lampion mee (led-verlichting) en gingen door de kerkers, en kregen daar nóg meer spookverhalen. Wat mij opviel was dat er wel ontzettend veel onzichtbare lampen aan het plafond hingen, en dat we dan wel de tour in het donker namen, maar dat je binnen no time alle gangen verlicht hebt. Er kwamen veel spookverhalen, en ik werd argwanig, want terwijl iedereen aan haar lippen hing en stond te luisteren, lette ik voor de zekerheid maar op de omgeving, want ik verwachtte ergens wel een andere gids of levend mens, dat ons de stuipen op het lijf kwam jagen. Dat gebeurde niet, dat was wel jammer, had graag de reacties willen zien. Binnen stonden beelden, manden, en eigenlijk niet zoveel dingen die de moeite waard zouden zijn als de lamp aan was. Ik zag zelfs een miele-stofzuiger uit 1998, ook wel eng; stofzuigen, maar toch anders. Het was dus echt sfeermakerij van onze gids, en dat deed ze ontzettend goed. Ineens met haar paraplu op een metalen luik slaan, en beginnen over vingernagels in de muur, en creepy andere verhalen. Wel grappig, in ieder geval. Ze begon de tour ook al met: als jullie te bang worden, geef het me gerust aan, want er zijn wel eens mensen onwel geworden door de negatieve energie. Die mevrouw stond eerst te lachen, maar viel later wel flauw en moesten we naar boven dragen. Wat ik ook wel komisch vond, hield het in ieder geval in mn achterhoofd.

Na die twee uur vermaak stonden we weer buiten en zijn we terug naar de metro gelopen. We zagen daar de bedelaar van het begin van het blog weer, met het hondje. En zijn vrouw en hij zaten op een terrasje, mét de hond én een biertje. Op dat moment dacht ik echt: goed dat ik niets gegeven heb... We gingen naar de metro en waren aan het praten over waar we iets zouden gaan eten. We hadden al snel besloten dat dit niet in het centrum zou zijn, omdat dat veels te duur was, en we beter richting het hotel konden gaan. Hoe verder je van het centrum afzit, hoe beter de prijzen. Of je nou 15 kronen betaald voor 1 cola (hotel) of je betaald 92 kronen voor diezelfde cola (centrum). Dat is toch wel een groot verschil. Voor 200 kronen heb je hier al een complete maaltijd. We waren dus weerop metrohalte staromestska en moesten terug naar Muzeum, om over te stappen op de C-lijn naar Hajé, voor onze halte Roztyly. We stonden op de roltrap en ik keek alvast welk perron we moesten hebben en we zagen de trein staan. Op dat moment liep Rob naar een lege deur en stond al heel erg dichtbij. Ik was van mening dat hij gelijk in wilde stappen en dacht: Owjee, hij stapt erin, ik neem snel deze deur, want dalijk ben ik hem kwijt. Er stonden 4 mensen voor de andere deur (druk) en ik dook de metro in met de gedachte: ga aan de kant, ik ben dik en wil deze metro in, op eigen risico, als ik je platwals, is dat jullie verantwoording, stap bij de deur weg, ik háál deze metro. Ik sta ersowieso al om bekend om treinen/bussen en metro's te halen. *denkt aan die ene salto van laatst*. Vraag me niet hoe, soms ben ik compleet gesloopt tot aan een halve hartaanval aan toe, maarhet gebeurd me echt zelden dat ik mijn ov mis. Ik stond dus in de metro, en voelde de deuren sluiten, terwijl ik naar Rob's deur toe wilde lopen. Op het moment dat ik keek waar hij stond, zag ik hem op het perron staan, en reed de metro weg.

Ik dacht: ooooh shit! En Rob dacht op dat moment: godnondeju! En hij moest lachen, en ik eerlijk gezegd ook. Maar toen realiseerde ik me dat ik zijn tomtom ben deze week, en hij niet echt een idee had van waar hij naartoe moest. Arme schat. Hij zal toch wel weten dat het maar twee haltes naar Muzeum is? Hij zal toch wel realiseren dat ik gelijk naar Muzeum ga? Dat lijkt me logisch, in ieder geval. We hebben deze route nu al 4x heen en terug afgelegd, hij zal de hint toch wel begrijpen? Ik zie het al helemaal voor me dat ik uiteindelijk na 3 uur zoeken bij het hotel kom en zijn ouders moet bellen via de receptie van het hotel: Halloooo ouders van Rob; ik ben hem kwijtgeraakt. En ik schoot in de lach, en ging maar op het bankje bij Muzeum zitten. Ik kreeg een smsje van Rob: ben jij de eerste halte uitgestapt? Waarop ik smste: TWEEDE. En vervolgens: 2e halte; Muzeum!!! Waarop hij belde: oh, ik sta op Müstek. En op dat moment kwam de volgende metro voorbij rijden. (ze rijden gelukkig om de 4-5 minuten). Ik moest lachen en zei: Ik sta op Muzeum, waar anders? Rob: BLIJF STAAN, IK KOM ERAAN! En ik dacht bij mezelf: Ik blijf helemaal niet staan, ik ga zitten, en ben lekker op het bankje gaan zitten wachten op de volgende metro. Wat een ramp dit, ik zou écht zweren dat hij de metro wilde pakken. Ik ben gewoon Rob kwijt. Handig... (not). En de metro kwam er gelukkig al aan, en we waren allebei zichtbaar opgelucht.

'Hoe hajj dat nou?'
- Ja, als ik in Nederland een afslag mis met de auto, heb ik ook zoiets van: ach, ik pak de volgende wel, en dat dacht ik bij de metro dus ook, we hebben geen haast.
'Ik dacht dat je er in zou gaan'
- Ik wist het niet zeker
'Nou, ik anders wel :-)'
- Godnondeju!

En we lagen compleet dubbel van het lachen, en zijn vervolgens bij Budejovicka wat gaan eten. Daar waren we nog niet geweest en ik herkende de naam van 15 jaar geleden, en dat was wel leuk. Uiteraard is dat nog steeds leuk, en hebben we heerlijk gegeten. Overigens stonden we voor een stoplicht dat groen was, maar dus weer nét bijna rood zou worden, en hij rent ineens de straat over, en laat mij zo staan. Waarop ik zeg: Oh, dus nu ren je wel? En wederom veel lol en humor. Het was ook best grappig dat ik dus een zware tas had en bij de kassa stond te betalen, en mijn portemonnee op wilde bergen in mn tas (flap opzij, rits open, portemonnee erin proppen, flap dicht) terwijl er 10 wachtende mensen achter mij stonden, en Rob gewoon wegliep en het volle dienblad vol eten liet staan, zodat ik hem mee kon nemen. Het meisje achter de balie zei: Men, even Americana men, all the same!*rolt met haar ogen*. Waarop ik moest lachen. Daarna zijn we naar het hotel gegaan en hebben we nog even online gezeten, maar ik was ontzettend moe wegens slaaptekort, dus ik heb even gewacht met bloggen. Rob zei: wil je een biertje voor me gaan halen? En ik viel bijna over de vloer van het lachen; want ik bleef maar aan Hans Teeuwen denken: hee hoer, ga es bier haluh! En toen ik het Rob vertelde zei hij: zo zei ik dat helemaal niet! Waarop ik zei: nee, maar daar moest ikwel even aan denken. Hij:hee kut, ga es bier haluh! Nja, erg melig dus...

Vannacht was mijn eerste nacht dat ik meer dan 7 uur geslapen heb, en ik ben echt brak. De bedden zijn verschrikkelijk. Rob's rug is er aan gewend geraakt en is opgeknapt gedurende de week, terwijl de mijne juist aan het afbreken is, dus dat is echt contra. Ibuprofen ftw! We zijn vandaag naar de dierentuin geweest, maar er ligt hier een ongeduldige Rob naast me te wachten, totdat we gaan eten, dus dat blog ik later. Heel veel foto's en filmpjes en we zijn in een krakkemikkige wankel-de-wankel gevaar-voor-eigen-levenkabelbaan geweest, waarbijje doodsangsten uitstond, omdat de berg te groot was om te beklimmen.Uiteraard hebben we tig veel lol gehad, en melig-melig-melig-supermelig. Dus dat zit helemaal goed.

XxxxxXjes

Zábavní Centrum en het bos

Donderdag

Vandaag hebben we even een rustige offday gehad. We zijn ´s middags in de auto gestapt en naar Zábavní centrum geweest. Daar stond een Ikea die Rob graag wilde bezichtigen. De ikea verschilde niet veel van inhoud wbt Nederland, al was hij wel iets uitgebreider, aldus Rob. We hebben daar een aantal kleine dingetjes gekocht, en ik heb de kassajongen wijsgemaakt dat ik Tsjechisch ben. Dobre Den, Ano, Prosim, ciao. Meer heb je niet nodig. We zijn vervolgens terug gelopen richting de auto. Opeens viel ons oog op een winkelcentrum. We zijn het gebouw binnengelopen en kwamen allerlei leuke zaken tegen, waaronder een McDonalds.

Die zochten we al. De McDonalds in Praag centrum is zo verschrikkelijk druk, dat tegen de tijd dat je aan de beurt bent, het allang geen fast food meer mag heten. We hadden allebei trek in een milkshake. Rob zei: doe mij maar een cola, want een milkshake aardbei zal wel te moeilijk zijn. Waarop ik zei: Nou, ik ga er tóch eentje voor mezelf bestellen, dus dan maakt twee ook niet meer uit, ik maak mezelf wel verstaanbaar. En op dat moment liep ik naar de balie en het meisje begon tegen me te praten, terwijl ik op het bord zat te kijken. Chokolat, vanila of jahody shake. (bruine, gele en rode milkshake)! Nou, dat aardbeien is niet zo moeilijk te raden als ik die foto's zie.

'Dobre Den'
- Ahoy
*Tsjechisch geprevel*
'Due jahody shake'
*Tsjechisch geprevel met het woordje 'due' erin*

(lang leve de omroepster in de lift vanons hotel: Due partro; Second floor)

'Ano'
*Tsjechisch geprevel*
'huh?'
- Small, medium, large
'Medium'
*Tsjechisch geprevel*
'Ja sorry hoor, nu weet ik het ook niet meer, je trapte er bijna in'
*krijgt vage blik*
'I'm sorry, in english please?'
- You want todrink here?
'Igen, Da eeeh Ano!' (gelijk heel oost-europa behandeld)
- You want two shakes?
'Yes please'
- Oke, wait a minoet
'Sure'

AAARRGGGHH I was so close! Ik val bijna in de categorie undercover-Tsjechen! Maar goed, na onze welverdiende milkshake bij de +25 graden temperatuur zijn we richting Pet world gelopen. Zomaar... Toen bleek dat er échte dieren in de dierenwinkel aanwezig waren. Zie fotoalbum. We hebben ein-de-lijk onze eerste Tsjechische katten gezien. Daar hadden we het al 2 dagen over. Ze hebben hier nauwelijks katten... Koshki's heten ze hier. Ik vind dat een veel schattigere naam. Vet cute <3Ook waren er prachtige papegaaien en muizen, frets (fretten?), spookaapjes, eekhoorntjes en konijnen en alles was zo lief en schattig. Totdat ik een dode muis/gerbil-achtig iets in de kooi zag liggen en me afvroeg waarom hij dood was, en ik vervolgens geconfronteerd werd met een hele grote slang. Ik moest lachen.

Voor de rest zijn er heel weinig foto's van ons winkel-uitstapje. Ik liep op mn oerlelijke crocs en heb helaas geen fatsoenlijke schoenenwinkel kunnen vinden. Daar waren we eigenlijk naar op zoek. Vervolgens zijn we teruggereden naar het hotel, omdat het echt heel erg benauwd was, en wilden we ons eerst weer even opfrissen en even uitrusten, en toen zijn we daarna het bos ingewandeld. We wilden niet wederom een heuvel op/af dus we hebben de 'redelijk vlakke' route gekozen, en hebben echt genoten van de mooie natuurlijke omgeving. Helaas voor mij was het iets té natuurlijk. Het was zelfs zo natuurlijk, dat ik zin had om een spuitbus deoderant te pakken en mijn aansteker te gebruiken in verband met de duizenden muggen, die het allemaal op mij voorzien hadden. Rob had uiteraard nergens last van, maar ik zit compleet onder de muggenbulten. Net als gisteravond hebben ze het op mij voorzien. Ik kon geen twee minuten stil zitten of ik had alweer vijf muggenbulten. Mn gezicht, mn armen, benen, voeten en zelfs mijn rug en schouders zitten compleet onder door die beesten. Blegh! Noem eens één voordelige functie van muggen waardoor ik eventueel nog blij kan zijn met die beesten... Eéntje maar! Het praktisch nut van die beesten is ver te zoeken.

Ik vond het fijn dat mijn buurman mij vandaag een belletje gaf. Ik had hem vanmiddag gesmst om te vragen hoe het met de poezen stond, en hij belde even terug om te zeggen dat alles goed ging. Dat vond ik wel ontzettend lief! In het bos waren we ontzettend melig en hadden uiteraard veel lol met de lopende inside-jokes over *insert-dier-hebben-ze-hier-ook*. Daar had je echt bij moeten zijn, als ik het jullie ga uitleggen, is het lang niet meer zo grappig. Het slaat overigens niets op en is het vermelden verder ook niet waard, maar het is wel lollig.

We zagen overigens joggers, die compleet afgepeigerd waren, dat het totaal lachwekkend was. We hebben respect voor de joggers, heus wel,maar als je een man van een jaar of 40 aan ziet komen strompelen/joggen, met een hand op zn buik, met zn andere arm compleet slapnaast zn lichaam, helemaal scheefgetrokkenen vervolgens 1 brok zweet, dan schiet je toch wel enigzins in de lach en vraag je jezelf af waarom mensen dit zichzelf aan doen.

De muggen waren op zich nog wel rustig, in eerste instantie, totdat het écht niet meer leuk was en Rob er ook last van kreeg en doodleuk riep dat ze maar naar'diemevrouw daar' doelend op mij,moesten gaan, maar toen zijn we teruggelopen richting het hotel. Rob was even vergeten dat de afstand die je ook 'weg loopt', je ook weer terug moet lopen en zat te mopperen: Is het nog ver grote smurf? Waarop ik in de lach schoot en hij zei: godnondeju, wat een eind. Ook waren de uitspraken: je zou hier een lijk kunnen verstoppen, met daarop mijn antwoord: is dat een stille hint???, terwijl hij het uiteraard niet zo bedoeld had maar aan iets (iemand) anders dacht op dat moment, ook super melig en hebben we werkelijk blauw gelegen van het lachen toen Rob dacht dat we de weg kwijt waren, en ik zei dat alleen Hans en Grietje stom genoeg waren om in het bos te verdwalen, en ik toch zeker niet. Ik ben niet in staat om te verdwalen in welk bos dan ook, ik ben hooguit eventjes exact de precieze locatie kwijt, maar die vind ik snel genoeg weer.

We stonden op een weg, en we moesten rechtdoor (ik heb een sterk richtingsgevoel), maar het pad liep alleen maar naar links of naar rechts, waardoor ik zei: we moeten naar rechts, want ik herken die bomen. Ik weet dat je me toch niet gelooft, maar die herken ik, en dat bankje daar,en daarachter die struik staat het huisje (herkenningspunt), denk ik. Rob verontwaardigd: DENK JE?! Dus wij lopen er zo naartoe en ik zeg: zei ik toch... Vanaf daar was het (linksaf) ongeveer zo'n tien minuten terug lopen naar het hotel en hebben we een heerlijke wandeling van anderhalf-twee uur gemaakt en mensen uitgelachen die aan Nordic walking deden.Stiekem zijn we gewoon jaloers op hun loop-kunsten. Uhhuh!

Bij het restaurant heeft Rob eens voor de verandering Goulashgegeten enhebben we het gezellig gehad, biertje erbij, lekker rustig aan. Ik vind het wel prettig dat je hier in cafe's en restaurants binnen mag roken. Als ik buiten had gezeten, zat ik helemaal onder de muggenbulten.Als ik op de weegschaal ga staan, eis ik wel dat men er 2 kilo aan muggenbulten af haalt. Mn rug is namelijk zo'n zes keer bestoken. Mijn armen, voeten, handen, gezicht, benen en zelfs mijn grote teen zit onder. Na hetafrekenen zijn we naar de hotelkamer gegaan en hebben we onze Ikea-aankopenuitgepakt. Ze zijnheul geweldig! Toen Rob achter de laptop zat, en ik geen zin had om te lezenbegon ik me te vervelen met de souvenirs, dus let maarvooral op de foto's, terwijl je je op je hoofd krabt, bedenkelijk kijkt en je serieus afvraagt wát er in mijn ijsthee perzik zat. Maar goed, je kunt er maar lol mee hebben! We did.

Vervolgens hebben we ons geergerd aan de blog-storing, er waren namelijk werkzaamheden op de site, waardoor ik de foto's, video's en blogs niet aan kon vullen, dus toen zijn we maar film gaan kijken. (stond nog op de laptop). En we hebben elkaar bekogeld met bovenstaande muizen. Want ja; dat zat er dik in.

Vandaag zouden we naar deastronomische klok gaan,waren op tijd opgestaan en alles, begon het ineens als een idioot te onweren/bliksemen en regenen. Dus we zitten nog even in de hotelkamer.De bui waskort en krachtig, maar zo onderhand al drie kwartier afgelopen en nu is het dus weer25 graden en benauwd. Het mag de pret dus niet drukken.We hebben voor vanavond een tour geboekt: Ghosts and Legends of Old Town. Dat gaan we dus met zn tweeen doen. Morgen staat de astronomische klok als nog op de planning, en we zitten er aan te denken om naar de dierentuin te gaan. Alles is hier nog steeds perfect, en we missen hetNederlandse klimaatecht totaal niet. You can keep it! Voor deze temperaturen zou ikbest wel willen emigreren.Het is maar acht uurtjes.

IK HEB ZIN IN DE TOUR VANAVOND!

Whieieieieieieieieiehieieieieieieieie. Ik ben echt benieuwd wat we gaan ervaren.

Xxxxjes voor Nederland en sterkte met het noodweer.

Verlaat blog over gisteren

Haha, ik loop een beetje achter, dat krijg je als je op vakantie bent. ;-)

De nacht hiervoor hebben we niet zo heel erg veel slaap gekregen ivm een schreeuwlelijk beneden die iets te diep in het glaasje had gekeken. Hij maakte een hoop herrie en schopte tegen een prullenbak aan en dergelijke. Dat was op zich best wel komisch om te zien, maar als je pas om half vijf slaapt, ben je toch wel een beetje brak bij het ontbijt 's ochtends. Rob ging daarom terug slapen terwijl ik een beetje rondgehangen heb in het bos hierachter. (wat overigens een schitterend bos is). Rond 12 uur loopt het kamermeisje hier ergens rond, en omdat Rob lag te slapen, heb ik haar maar even geholpen met handdoeken omruilen en het bed opmaken etc. zodat zij onze kamer kon overslaan.

'Do you speak English?'
- No
'Deutsch?'
*maakt handgebaar voor weinig*
'Mein eh, freund slaft, und wir brauchen neue .. och jezus, duits op de vroege ochend, wat zijn handdoeken in het duits?'
*kamermeisje kijkt me aan met vraagtekens*
'Wir brauchen diese'
*wijst handdoeken aan op de kar*

En ze pakt een lijst met kamernummers, en ik moet de onze aanwijzen. Ze knikt haar hoofd en ik zeg nogmaals: He is asleep, slaft,nicht tot; ihr slaft. *gaat over in gebarentaal*. En ik kreeg me toch een stapel handdoeken. De ervaring leert me dus dat het geen ene zak uitmaakt welke taal je spreekt, want je kunt je toch wel verstaanbaar maken. En ze was blij dat ze onze kamer kon overslaan. Wat ik me wel kan voorstellen, aangezien er zo'n 20 kamers per verdieping zijn. Ik heb haarook een stapel handdoeken terug gegeven, en zelfmn bed maar opgemaakt. Tegeneen uur of 12 heb ik Rob wakker gemaakt en zijn we richtingPrazsky Hrad gegaan. Wederom met de metro en hebben een retourtje gekocht, waarvan ik niet eens zeker wist of die geldig was. Robheeft er natuurlijk helemaal geen verstand van als het over ov-zones gaat. We halen 3 zone-retours, maar ik heb werkelijk geen flauwideehoe het zit met die zones hier, want dat staat niet op de metro-lijnenkaart. Maar goed, ik ben een groot ervaringsdeskundigewat betreftzwart rijden in het openbaar vervoer, dus ik hou lekker mn mond, en als er iemand naar vraagt, gaan we gewoon gebrekkig Engels praten of zeggen we: wir haben est nicht gewusst. Zo heb ik dat in Amsterdam ook al tig keer gedaan. (de boetes zijn overigens iets van 4-10 euro, dus tja, who cares, kan ik gelijk vragen welk kaartje dan wél goed is).

In de metro kwam er controle, dus ik dacht: owjee, daar gaan we, en exact op het moment datde controleur bij Rob en mij kwam, had hij er schijnbaar geen zin meer in en stapte uit de metro. Dus nu weet ik nog niet hoe het zit met de zonegrenzen.

Anyways; we kwamen weerterug bij Malostranska en liepen een heuveltje op, om daarnavervolgens aan onze klim te beginnen. Kreeg ik al last van mn voeten na het eerste heuveltje. Nou, dan baal je wel als je ineensnaar de burchtmoet gaan klimmen. Het is nogal een hoogte, en eergisteren hadden we het niet zo in de gaten omdat we heeeel langzaam klommen (we deden er 2 uur over) maar we hebben nu de zij ingang genomen, zodat we niet opnieuw over de Karlsbrug hoeven, en de drukte kunnen vermijden.

Dit lijkt nog meevallen, maar geloof me; da ist nie! Is het nog ver, grote smurf? Janog heel ver... Je moet wel iets over hebben voor het prachtige uitzicht. Dat uitzicht verveelt overigens nooit, alleen dát is de klim al waard. Ik was blij dat ik flesjes water bij me had, want het was natuurlijk al dik 25-28 graden, en als je dan bergopwaarts moet, is dat a-relaxed. Overigens is het ook a-relaxed om een liter water mee te sjouwen gedurende de klim, maar goed, die hebben we boven aan aanzienlijk doen slinken. We stonden weer op het plein bij de achterkant van de Sint Vitus kerk. Ik heb de foto in het album van de St. Joris kerk gezet, dus jullie denken dat het de St. Joris is, maar dat is dus niet zo. Dat was een foutje van mij. Die kickass kerk die jullie zien is de St Vitus, waar jullie gisteren al die schitterende foto's van hebben kunnen zien. Dít is de St. Joris:

Sancte Georgi - St. Joris.

Eenmaal binnen moest ik eerlijk bekennen dat hij een beetje tegenviel. Maar ik bedoel; als je de Sint Vitus kerk gezien hebt van binnen, valt verder alles in het niets. Hahahaha. Dan ben je zo gruwelijk verwend, dat je het kleine bijna niet kunt waarderen. Alhoewel, zó klein was hij anders ook weer niet. En uiteraard ook schitterend. Het bling-bling gehalte wasdaarentegen een stuk lager. Totdat webij deuitgang waren, en toen zagen we deze:

Echt geweldig. Bij de uitgang staat alle glitter and glamour, plus dat er zo'n heel erg chagarijnig Tsjechisch mensje bij staat, wat in zes talen zich druk staat te maken: NO PHOTO'S! Even wilde ik een foto van haar maken, maar het leek me niet handig met die bewakers bij de deur. Ze kunnen er wel uit zien als mickey mouse, maar ik denk niet dat ze veel humor hebben.

Daarna zijn we naar het beroemde gouden straatje gegaan. Het was even zoeken op de kaart, maar we hebben hem uiteindelijk gevonden. Daar woonden vroeger de kasteelbedienden/wachters, in elf kleine minihuisjes. Vooral met de nadruk op mini, want als je claustrofobisch bent, moet ik je écht afraden om daar naar binnen te gaan. Vooral de massa's toeristen die allemaal tegelijk naar binnen willen maken het benauwd. Het is het overigens wel waard, om te gaan bekijken. Je gaat vooral de diepte in, en je kunt beter goed je hoofd intrekken, want de deuropening zit ruim 10 cm lager. (met dank aan mijn voorhoofd voor het opdoen van die ervaring, tot 3x aan toe). Ik ben blij dat we op een gegeven moment voor een gallerij gekozen hebben, vol met harnassen, wapensen middeleeuwse kledij, puur om van de overige toeristen af te komen. Hier hebben wij ook met een kruisboog geschoten, voor de extravagante prijs van 2 euro. Ik had er al wat ervaring mee, en schoot 40 punten. De man vertelde dat hij al lang blij was, dat iemand het doelwit had geraakt, want dat kwam niet zo vaak voor. Je schoot namelijk of nét te hoog, of nét te laag. Best wel frustrerend.

In het blauwe huisje (nummer 22) heeft Kafka gewoond. Helemaal super om te zien, maar er stonden ongeveer 300 man in één klein huisje, dat ik bij mezelf dacht: pffff de groeten! Kafka zou mij begrijpen en mijn mening delen. :-)Voor de rest waren de andere huisjes ontzettend schattig, klein en leuk om te zien. Het had alleen heel weinig toevoeging. We zijn naar de kerkers geweest, dat was ook supertof om te zien. De martelwerktuigen lagen fijn opgesteld, en je kon je een levendige voorstelling maken van hoe dit ooit geweest zou zijn. Het was er uiteraard heel erg muf en donker, en je mocht ook geen flits gebruiken, dus de foto's daarvan zijn nogal donker geworden. Het was in ieder geval zwaar tof. Ik vonder alleen maar weinig 'cellen' in ziten. Ik heb maar 1 hele grote ruimte gezien in de put waar ze ingegooid werden, en 2 kleine kamers. Ikdenk dat ik mijn poging tot zwart rijden toch maar ga beperken, deze week. Just in case.

Eenmaal op het achterplein van het Gouden straatje en de kerkers stond een ouderwetse kraam:

Hier hadden ze heerlijke stukken deeg/brood, met suiker, kaneel en walnoot. Dit werd allemaal ter plekke gemaakt en dat was hartstikke lekker. Je moest er een dik kwartier tot half uur op wachten terwijl de wespen overal zoemden, maar ik vond het dat wel waard.

Daarna zijn we nog even door de burcht gaan lopen en werd ik ineens in het Tsjechisch aangesproken door een soldaat in het legergroen. Hij klonk niet al te vriendelijk en ik zei: ja zeg, flauwerd;hoeveel zones is het met de metrodan? En hij trok me zoopzij. Waarop ik zei: How rude! Maar op dat moment kwamen er 3 wachters langs marcheren en stond ik op het pad van de wisseling van de wacht. Mijn God, zég dat dan in het Engels ofzo. Ik dacht: wat zullen we nou krijgen? Maar goed; de drie musketiers wilden er langs... En toen ze voorbij waren, zijn we even het museumwinkeltje in gegaan en een beetje rondgesnuffeld en vervolgens naar de laatste bezichtiging gegaan: the royal palace. We moesten eerst het paleis zien te vinden, want binnen de burcht heb je één en al paleis, en zie maar eens het juiste gebouw te vinden. Het staat behoorlijk slecht aangegeven. Uiteindelijk heb ik zo'n musketier aangesproken, en kwam tot de conclusie dat zijn onwijs lichtblauwe ogen goed kleurden met zijn uniform, en ik allang vergeten was, wat ik wilde vragen. (would you like to go drink pivo with me?) Nee, even zonder gein. Ik pakte de kaart erbij en hij wees ons de goede richting op.

Het paleis was uitermate teleurstellend. Het overgrootte gedeelte van het paleis was niet toegankelijk, meerendeel van de ruimtes waren afgesloten wegens technische (financiele) redenen, en de ruimtes die er wel waren stelden niet zo gek veel voor. Nevertheless; het uitzicht vanaf daar over Mala Strana was weer fenomenaal. Ze hadden een kopie van de kroonjuwelen in de vitrine, een maquette, een troon en voor de rest 2 hele lelijke kastjes en een familiewapen. Ook mocht je in die ruime niet fotograferen, dus ik heb er geen foto's van. Niet dat ik denk dat jullie sowieso zitten te wachten op die foto's, want het paleis is eigenlijk wel saai. Zelfs mijn garderobe thuis is boeiender, als ik eerlijk ben. Ik vraag me wel af waarom we in een paleis van ruim 570 meter lang en 130 meter breed, maar 15 bij 3meter tentoonstelt aan publiek. Makes me wonder... Mocht iemand hier informatie over hebben, dan hoor ik dat graag.

Toen we de burcht gezien hadden, zijn we de steile heuvel weer afgelopen. Althans, dat waren we van plan, maar Rob wilde nog even de wijngaard in.Dat leek me ook wel een goed idee, omdat het ondertussen druk geworden was, en er weer bosjes toeristen met zo'n busreis binnen gekomen waren. Als je dan via de normale weg blijft lopen, is het net zo'n kudde koeien die achter elkaar aansjokt, en dan in de brandende zon, dat is niet zo prettig. Bovendien hadden we pijn aan onze voeten en kuitspieren van het heuvel-lopen, en wilden we een andere route. De wijngaard was echt heel mooi om te zien. Een stuk natuur, zo dicht bij de hand, met hele grote trossen blauwe en witte druiven. Er staan uiteraard fonteinen, bankjes, en allerlei eettentjes waar je even lekker kunt gaan zitten. Omdat we naar beneden liepen, dachten we dat we uiteindelijk wel ergens beneden uit zouden komen. We hadden al pijn aan onze voeten en we (althans ik!) waren lichtelijk geirriteerd omdat deze weg, die inderdaad minder steil was, wel 4x zo lang duurde, en op het eind een aantal trappen bevatten, zodat je weer op het juiste niveau kwam. Tip voor de mensen vanPrazsky Hrad; google eens op extreme glijbanen, en bouw er ééntje van boven naar beneden, en vraag 50 kronen voor de entree.

Eenmaal beneden had ik het he-le-maal gehad. We zijn dus hier gaan uitrusten:

Schitterend... Daarna zijn we doelloos door de stad gaan slenteren, wat onwijs tof was. We zijn onder de Karlsbrug doorgelopen, hebben ontzettend veel mooie foto's van Praag gemaakt en hebben volop gekletst over de dingen die we nog willen doen, deze week. We hebben een stuk langs de Moldau (vltava)gelopen en zijn vervolgens later weer het centrum in gegaan. We hebben volop drinken gekocht in de supermarkt, een bankomat bezocht om te pinnen, een lekker ijsje gekocht en we zijn daarna vervolgens op zoek gegaan naar de metro. Er was een bord dat ons naar binnen stuurde. Een bordje: metro. Waarop ik zei: daar moeten we naartoe. En we kwamen ineens uit in een ondergrondse supermarkt die nog groter was dan de parkeergarage bij bijlmer arena. Ik stond echt even te kijken van: wtf? Er stond een oude man te lachen en vroeg of hij ons kon helpen, dus ik vroeg hem waar de metro was, en hij stuurde ons verder hetgebouw binnen. We waren zojuist een warenhuis ingelopen, met overal winkels en zaakjes, eettentjes en wat allemaal nog meer. Geniaal!!! Maar we waren nog steeds de metro kwijt en Rob en ik liepen ieder een andere kant op om hem te gaan zoeken. Ik ben naar een bewaker gelopen en vroeg hem:

'Hi, can you tell me where i can find the'metro' '
- Hellooo, you americana?
'Yes, i am'
- I can hear it from your accent, i have an uncle living there, BIEJOETIEFOEL COUNTRY!
'I know, i so love it...! So, were can i find the Metro?'
- Friend, go straight ahead here, en make a right, there you will find it
'Thank you very much!'

En ik moest lachen en ging Rob zoeken en we zijn naar de metro gelopen. Ik had ongeveerzo'n 15 secondende tijd om te kijken waar we waren, en waar we naartoe moesten, wantwe zaten midden in de spits, en drukdrukdruk want de mensenmassa voert je mee, en ik kwam erachter dat we op Národni Trída stonden en dat we naar de halte Florence moesten, om daar over te stappen op de rode c-lijn, voor het hotel. 'Het zijn maar drie haltes tot Florence'. 3 haltes later stapten we uit en kon ik de overstap niet vinden. Dat was vreemd.Het duurde even voordat ik besefte dat we op Námesti Republiky stonden, en dat ik me een halte vergist had.Lekker slim, ik moet ook beter kijken. En tellen kunnen we ook al niet, want het waren 2 haltes. Omdat het lawaai in demetro van de spits oorverdovend was, 300 pratende Tsjechen per coupé, had ik de omroepinstallatie niet gehoord. Maar we zijn gelukkig thuis gekomen, en waren bek af. Uiteraard moesten we weer de heuvel oplopen, waarbij ik het zwaar kreeg met mijn zware tas en de 25 graden,gekochte fles ice tea en sowieso met 100+kilo aan overgewicht. Toen werd ik deheuvels wel even goed zat. Ik had nota bene nog een fles water in mn tas en deanwb-gids, zonnebrillen, tomtom, reisdocumenten, fototoestel etc. etc. bij me.Alles wat er meegenomen moet worden, verdwijnt in mijn grote tas entoen Rob voor de grap zei:je moet eens aan je conditie werken, had ik écht zin om een flesje water naar zijn hoofd te gooien. Ik heb het uiteraard niet gedaan, maar ik had eigk de behoefte wel heel erg sterk.

'Je mag anders mijn tas ook wel even dragen hoor'
- Ik kijk wel uit :-)

Al zwetend en hijgend kwamen we terug op de hotelkamer, waar we op adem zijn gekomen en ons hebben opgefrist. Tegen een uur of acht zijn we naar het restaurant gelopen, waar we lekker hebben gegeten. We zaten op het terras en ik werd letterlijk opgegeten door de muggen. Rob had nergens last van, en we zaten te grappen dat er aan mij nou eenmaal meer vlees zat, en dat ik zo lekker rook, etc.Ophet moment dat ik zelfs 2 muggenbulten in mn gezicht kreeg werd het mij echt even te gek. Dusheb ik de schijfjes citroen uit mn cola gepakt, fijngeknepen en zowel mn gezicht als mn armen ingesmeerd met citroen, en toen gingen zede buurman lastig vallen. Dát zal ze leren... Ettertjes. Uiteraard ben ik op de hotelkamer daarna lekker uitgebreid gaan douchen. *snif snif* Oeh, het ruikt hier naar citroen, tis wat. We hebben trouwens onwijs veel lol gehad op het terras, want ene MOMO had tegen Rob gezegd dat er kátten in de goulash worden gestopt. En drie maal raden wat ik gisteravond bestelde? Waarop Rob dus volkomen in een deuk lag... Ik moet jullie teleurstellen, er zit toch echt rundvlees in de goulash. En waarom we nergens katten zien, weet ik ook niet precies, ze zijn er ongetwijfeld.De goulash was overigens prima.

Het koelt hier overigens ontzettend snel af als de zon weg is, en gisteravond was het behoorlijk fris. Alleen vannacht is het weer benauwd geweest. We hebben door de hitte en benauwdheid nauwelijks geslapen, en omdat we niets op de planning hebben staan vandaag, gaan we lekker luieren en bij komen van onze rugklachten. (de bedden zijn best wel vreselijk;-) ) Ik heb er de eerste 2 nachten niet echt iets van meegekregen, maar na de derde en vierde dag begin ik het ook te merken. Maar goed, als je 's ochtends wakker wordt, hoef je maar een half uur rechtop te zitten en vervolgens te gaan bewegen, wil je rugpijn weg zijn. En ik heb gelukkig nog de ibuprofen voor als het serieus uit de hand begint te lopen. Overigens heb ik mijn nette zwarteschoenen kapot gelopen door die straattegels hier, dus wss komen er deze week steeds meer foto's van mij in mijn oerlelijke roze glitter-crocs, waarvan ik dolblij ben, dat ik ze heb meegenomen. De laatste keer dat ik in Praag was, liep ik immers ook op blote voeten door de binnenstad omdat mn schoenen het begeven hadden. Dat wil ik nu wel voorkomen.

Vandaag is het hier stikheet, benauwd en ongeveer 28 graden. Heerlijke temperatuur, maar je word er wel ontzettend loom en traagvan. En dan heb ik het nog niet eens over de sproetjes die spontaan overal bij mij tevoorschijn komen, en de hoeveelheid zonnebrandcreme die er doorheen gejaagd wordt. Warm warm warm, er gaan liters drinken doorheen!

Voor de rest weten we nogniet precies wat we vandaag gaan doen, sostay tuned. <3