Beste lieve mensen,

We zijn weer thuis... Gisteravond waren we bij Rob thuis, en vanmiddag om 14:00 ben ik richting Amsterdam gegaan. Het grappige was dat vanochtend mijn baas emailde met de vraag of ik niet zou komen werken vandaag. Eh, nee, vrijdag. Eerst maar eens richting huis. Twee uur in de trein zitten, ik verheug me er op. (not).Met mijn weekendtas, tas met souvenirs/cadeautjes en mijn gewone tas ben ik op de trein gestapt richting Den Bosch. Ik had van tevoren niet gekeken op welk perron mijn trein zou komen en niets gepland, omdat ik gewoon weet dat ik de weg naar huis áltijd wel vind. Ik vind het wel weer even wennen om terug te zijn in Nederland. Een week is voor mij voldoende om me aan te passen aan een land en me daar te kunnen aarden. Als je dan ineens terug bent in Nederland, waar de benauwdheid heviger is, waar nauwelijks wind staat en de zon ook nog niet eens fel genoeg schijnt, waar alles vlak is, de gebouwen grijs en het mooie uitzicht permanent verdwenen is, is dat best wel een zware domper. Blehhh. Je hoort zo vaak: thuis komen is ook altijd wel prettig. Daar hoopte ik op, toen ik op Den Bosch stond en ik besloot mijn trein te gaan zoeken. De treindeurengingen openen ik stond op het perron en voor mijn ogen stond de intercity naar Amsterdam. Dat was dus een zoektocht van welgeteld 0,03 seconde, waarbij ik alleen over hoefde te steken! Dat gaat goed...

Ik stapte in de trein en pakte mijn laptop en ging een film afkijken, waar ik bij Rob al aan was begonnen. In Utrecht stapte een jongen in die uitgebreid ging telefoneren over zijn introductiedag op het HBO.Ik heb het geluid van de laptop maar op volledig gezet, om dat gesprek weg tekunnen filteren. Donderdag is het pas mijn beurt, en ik heb geen zin om daar vandaag al bij stil te staan. Ongeveer 2 minuten voordat ik Amsterdam Centraal bereikte was de film afgelopen. Ikmoet zeggen dat deel 1 en 2 nog enigzins verrassend waren, maar deel 3 en 4 een beetje 'duh-herhaling' was. Ik snap uberhaupt niet waarom men nog een deel 5aan het maken zijn. (die ga ik uiteraard ook kijken en me er wss aan ergeren). Het was fijn dat ik mijn laptop bij me had, ik denk dat ik die vaker mee gaan nemen tijdens lange treinreizen. Dat is me uitstekend bevallen. Dan gaat de tijd een stuksneller.Op Amsterdam centraalliep ik naar hetjuiste spoorzonder te twijfelen en stapte opdetrein voor2 haltes verder. Even het laatste stukje doorsjouwen met die tassen, en dan ben iker.De burenbegroetten me zoalsgewoonlijk en ik zag festiviteiten bij de buren, die 25 jaar getrouwd zijn. Ik rolde mijn container terug naar binnen en feliciteerde mn buren.Even dacht ik: oeh, het uitzicht in Nederland is eigenlijk ook niet zo slecht. Mn sexy buurman had daar grotendeels mee te maken. Straks even mijn andere buurman bedanken voor zijn fijne zorg wbt mijn poezen met een overheerlijke mand met twee Tsjechisch biertjes en een glas. Dat kan hij vast wel waarderen, echt supertof dat hij voor ze heeft willen zorgen.Ik opende mn voordeur, zette mijn tassen neer, stapte binnen en er gebeurde....

Niets... Wat uiteraard heel erg vreemd is, want normaal gesproken word ik wel wat enthousiaster begroet...'Halloooohooo meisjes!'. En ik hoorde er één de trap afrennen. Kyra, favourite number one. *geeft regen aan knuffels*. Ik dacht al; waar blijft zij-die-nooit-van-mijn-zijde-wil-wijken, maar daar is ze.

'Mwheeeeeeeeee'
- Ik heb jou ook gemist hoor, vertel het eens gauw
'Brrrmrrraaauuwwwwaaaauuuwwww'
(vertaling: waar was je miauw?)
- Praag, waar is je zus?
'Meh meh meh'
- Jaja, kom eens gauw hier, praten later; eerst knuffen!
*knuffeldeknuffeldeknuffel*

En ik draaide me om en riep: KIIIIMMMMM, ik had wel een beetje meer enthousiasme verwacht, jongedame! En ik zag haar ineenslangzaam aan komen lopen en schuw om me heen drentelen. Zeg, ik weet dat je beledigd bent, maar laat die kapsones maar even zitten en kom me nou maar eens goed begroeten, favourite number two. En op dat moment blies ze naar me. Wtf? Het was maar een weekje, wat krijgen we nou? Ik zag dat de luxaflex omlaag was en er 2 hele grote abnormale schalen met kattenbrokken op de grond staan. Een glimlach wordt op mijn gezicht getoverd. Ze hebben in ieder geval geen honger! Ik zag een briefje bij de computer liggen.

'Dag Joyce welkom thuis!

Het is zondagavond niet helemaal goed gegaan. Kimmi heeft klemgezeten tussen kozijn en kantelraam. Met veel kracht eruitgekregen en kon even niet op d'r pootjes staan. Dierenambulance kon niet komen (1 auto) Afspraak met dierenkliniek gemaakt. Bleek niet nodig want Kimmi vluchtte weg bij het zien van de kattekoffer. Hoezo komediant? Hou haar nog wel in de gaten. Groet van K.'

Op de achterkant van het briefje vind ik het nummer van de dierenarts en het adres van de spoedkliniek. De tranen sprongen me op dat moment in mn ogen. Mijn baby! My precious! Het allereerste wat er door me heen gingen waren de woorden van mijn huisbaas die mij op het hart drukte: kijk uit met de kantelramen en de katten, ze kunnen klem komen te zitten en gewurgd worden. Mn mond viel open van verbijstering. Mijn engeltje, o my god! Ik heb de buurman met klemverzocht om de katten binnen te houden en had alle ramen en deuren afgesloten. Toen ik hem woensdag sprak over de telefoon heeft hij me verzekerd dat hij in verband met de regen alle ramen dicht heeft laten zitten, hij is het notabene nog voor me gaan checken en alles nagelopen.Ik keek eens goed naarmijn kleine muisjeen ik zag haar mank aan komen lopen. Wát heb je allemaal doorgemaakt? Onmiddelijk kwam ik in actie en heb mijn Kimmy geinspecteerd. Het is niet gebroken ofzo.Hoezo met veelkracht?Ze weegt verdikkie nog geen twee kilo!Ze is invalide! Vervolgens heb ik de ramen en deuren opengezet, eten en drinken ververst en daarna het huis gecontroleerd. De aarde in de keuken en de verschoven plantenbak wezen erop dat hij het kantelraam in de keuken opengezet heeft. Het raam wat ik altijd wagenwijd open zet, waar ze door naar binnen en naar buiten kunnen springen, in verband met de gesloten achterdeur en loslopende kikkers in mijn tuin. Ik wil de katten, niet de kikkers. Ze dacht natuurlijk... Ze sprong natuurlijk, en in gedachte zie ik het hele voorval voor mijn ogen verschijnen, en ik word witheet en laaiend giftig op mn buurman.

Mn moeder belde en ik vertelde het verhaal, inclusief de allereerste opmerking van mn huisbaas een aantal jaar geleden. Ze eet nog, ze drinkt nog, ze loopt in en uit naar buiten en is minstens nét zo levendig. Alleen het springen gaat niet zo best. Ze blijft halverwege steken. Het gaat me door merg en been. Na een volgend telefoontje van mn huisbaas, waarop ik het verhaal nogmaals vertel hoor ik wederom het verhaal over katten die klem zitten in kantelramen. Op dat moment heb ik echt de neiging om keihard te gillen: DAT WEET IK HEUS WEL! IK HOORDE JE DE ALLEREERSTE KEER OOK LUID EN DUIDELIJK! WHAAAAA MIJN MUISJE!!! DOOD AAN DE BUURMAN!*insert-hysterie* maar ik blijf rustig en probeer niet te janken. 'Als je later kinderen krijgt, kun je ze ook niet behoeden voor alles'. Terwijl ik zoiets heb van: wedden van wel? Mijn kinderen worden aan mij vastgeketend en ik zal geen stap verzetten zonder hun en geen minuut van hun kant wijken, er komt een zware ketting van een halve meter die ik vastbind aan mn middel, en als ik thuis ben aan de verwarmingsbuis ofzo, vooral als mijn kinderen ook maar 4% mijn karakter krijgen.Als ik weet hoe ik zelf ben (geweest), verwacht ik nog wel het allerergste terug.Ik bedenk me wel minstens honderdzestigduizend keer en zo ook met mijn poezen!!! Even krijg ik gewoon spijt dat ik een week weggeweest ben en dat het een grote vergissing was, als ik Kimmy zo mank zie lopen en pijn zie hebben. Maar ik zag haar ondertussen ook al richting de schutting springen en gewoon haarzelf zijn. Ik heb minstens honderdtachtigduizend keer met beiden geknuffeld, sinds 16:00, sinds ik thuis ben.

Stel je voor dat je kinderen hebt, je kent ieder detail, ieder dingetje van hun lichaam, iedere karaktertrek, iedere haar en het is het meest kostbare ter wereld, wat je nog niet wilt afstaan voor de britse kroonjuwelen (of de Tsjechische, wat dat betreft) en denk dan aan mijn gevoel tegenover mijn poezen. Ze zijn me ontzettend heilig... Ik ken iedere snorhaar, ieder tandje en ieder klein detail, de vorming, geur, kleur en tekening, waaronderde poezevoetjes. My pride and joy; zoalsik ze liefkozendaai en knuffel.En nu loopt er ééntje mank, omdat ik de zorg tijdelijk aan iemand anders heb toevertrouwd. DAT was mijn gevoel van thuis komen, en ik kan je verzekeren dat dat niet zo prettig voelt. Als mijn buurman mij gisteravond gelijk gebeld had, was ik linea recta naar huis gekomen, op stel en sprong en desnoods nog via het nachtnet. My baby is hurt, en ik voel de pijn zelf ook van binnen, en daar word ik best wel agressief van. Het opgefokte gevoel van adrenaline zorgt ervoor dat ik de trap een paar keer op en af ren, en gelijk mn kleding uitpak, in de wasmachine prop en ga douchen. In de hoop dat het zakt, maar de zelfbeheersing moet behoorlijk zn best doen als ik bedenk dat het dit keer haar achterpootje is, en het nét zo goed haar nek had kunnen zijn.De poezen staan bij de badkamerdeur op mij te wachten. Gelukkig nog allebei, bedenk ik me.

Ik geloof dat ikvoorlopig vakantie genoeg heb gehad... Eerst even deze nachtmerrie van me af zien te schudden. Beide poezen staan lekker melk te drinken nu en ik heb mijn post geopend en gelezen.Ik ga zo dadelijk de aardebij de vensterbank weg stofzuigen en vervolgens even rustig kalm diplomatieken beheerst met de buurman praten terwijl de stoom uit mn oren komt. Mijn pure onschuldige kleine meisjes, waarvan er één nu een poestraumatische stress stoornis heeft opgelopen. Lang leve Nederland, terwijl het hier ineens keihard begint te regenen.

Ik ben thuis, en een tikkie chagarijnig.