Om kwart over negen zijn we de spullen in de auto gaan leggen. Het duurde niet al te lang voordat we alles ingepakt hadden en de hotelkamer leeg en netjes hebben achtergelaten. Vervolgens zijn we gaan uitchecken en onze kamer-pasjes in leveren om vervolgens aan te schuiven voor het laatste ontbijt. Uiteraard waren om half tien alle broodjes al op, en alle melk weg en was er nauwelijks nog iets te eten. Nja, dan schuif je er maar een paar crackers met kaas in, whatever. Rob had een lekker bakske thee en wilde verder niets. We zouden toch nog naar de Albert gaan (de supermarkt; Albert) om inkopen te doen voor onderweg. Ongeveer rond kwart over tien stonden we in de Albert en wees Rob mij op een blikje Semtex.

Dát was het dus... Na de nodige boodschappen (denk aan slof sigaretten, bier voor familieleden, broodjes, drinken en overige provisie) zijn we op weg gegaan richting de Obi. Daar troffen wij een zielige arme zwerver aan, waaraan ik mijn laatste tsjechische kronen heb gegeven, mijn flesje ijsthee mee heb gedeeld, en wat chocolaatjes aan heb gegeven. Volgens zeggen had hij al minstens 2 dagen niets te eten gehad. Ik vond het een rotgevoel dat er dikke skoda's met Tsjechen op de parkeerplaats stonden, die de man gewoon negeerde en niet eens aan wilden kijken en net deden alsof zemeer/beter waren omdat hun leven anders is. Ik kan daar niet zo goed tegen, dat vind ik zielig. Je ziet gewoon welke zwerver écht zwervende is, en welke je voor de gekzit te houden.We stonden in de brandende zon, enik dacht: keerl,wie denkt er nou aan eten? Hier heb je ijs thee! Dat smaakte hem overigens prima en hij deponeerde het flesje ook nog keurig in de vuilnisbak en stopte de chocolaatjes in zijn zak.Rob gaf hem ook nog een aantal kronen(ruim voldoende voor een maaltijd of vijf)en toen gingen we op weg. Dag Praag! Dag Tsjechië! Dag mooiste uitzicht like everrrr. Dat ga ik écht heel erg missen... Het uitzicht. Overal waar je keek zag je bergen, mooie gebouwen, veel groen en onwijs veel mooie dingen waar je het liefst uren naar wilt blijven staren. Als ik een stukje Tsjechië mee kon nemen, had ik het gedaan.

We zijn in 1x Tsjechië uitgereden, of nouja, we hebben nog even slim getankt, want de benzine prijzen zijn écht serieuseen lachertje daar. Vervolgens kwamen we erachter dat op de heenweg de tomtom niet goed ingesteld stond. Hij sloeg op de heenweg de tolwegen over, terwijl we wél een autobaan-vignet hadden gekocht. Daarom moesten we ook door Praag heen, en in Duitsland over het heuvelgebergte. Dat zouden we dit keer dus anders doen. De tolwegen waren stukken beter onderhouden en we hadden flink de vaart erin. 140 km/u was ons niet vreemd en we schoten lekker op... TOTDAT...

(voel je de opbouw van de spanning?)

We waren in Duitsland en er was ineens met spoed een groot deel van de autobaan afgezet. We moesten ineens een afslag op, want verderop was een groot ongeluk gebeurd. Wat er gebeurd was; nobody knows, maar we mochten niet verder rijden. De tomtom wist dat natuurlijk niet, en bleef ons terug dirigeren naar de 'kapotte' snelweg waardoor we dus geen alternatieve route konden verzinnen. We gingen naar links, waar we naar rechts moesten gaan, maar onze logica bracht ons op het idee om een rondje te maken, door het dorp verderop heen te gaan, en dat we daar wel een weggetje zouden vinden, terug naar de snelweg. Eenmaal in het dorpje kwamen we er een half uur later achter dat alle hoofdwegen toevallig ook nog eens opgebroken waren en we niet verder konden. We hebben vrijwel alle weggetjes geprobeerd, en alles liep dood. Vervolgens zijn we nog een grindpad opgegaan, dat niet eens een weg genoemd mag worden, en wist de tomtom ook even niet meer wat we deden, want dat ding stuurde ons uiteraard terug naar de opengebroken weggetjes van het dorp. We hebben téveel tijd doorgebracht in het (schitterende) dorpje.

We kwamen er echt alleen niet meer uit. 1 gouden tip voor mensen die naar Tsjechië of wat voor land dan ook willen gaan; neem een kaart van Duitsland mee, je gaat hem nodig hebben. Ik meen het serieus. Op een gegeven moment hield de weg op, en reden we op een zandpad, met niets dan meters diepte onder ons, en uitgestrekte velden, bergen en heuvels. Het zandpad lag vol met stenen en sloeg echt geheel nergens op.De benzinetank was ondertussen ook al behoorlijk leeg aan het raken en de paniek sloeg een klein beetje toe bij het gebrek aan benzinestations. Ik smste snel naar moeders: we gaan eenzaam en alleen sterven in een Duits dorpje, ze houden ons gevangen en zullen hier moeten blijven wonen.

'Ik weet dat je dit niet prettig vind om te rijden,maar het is wel verdraaide mooi om te zien'
- Godnondeju
'WE GAAN HIER DOOD, niemand komt ons redden! HAHAHAHAHA'

De mensen in het dorp hadden ons al zo'n 8x voorbij zien komen en hadden echt zoiets van: wat zijn dat nou voor rare mensen? En ik bracht het idee naar voren: volg die Duitser daar, hij weet de weg wel! Maar die Duitser kwam van dezelfde snelweg als wij af, en reed net zo goed doodlopende straten in, waardoor we met twee auto's moesten keren etc. Ik weet niet hoe het dorp heet; maar het was volgens mij ergens bij Leipzig,(denk ik!!! kan me ook vergist hebben) en ik raad jullie allemaal aan om het eens te gaan bezoeken. Volgens mij vind je vast wel skeletten van Nederlanders die de hoop hebben opgegeven. Na dik anderhalf uur kwamen we weer op een willekeurige weg in de bewoonde wereld, en werden we teruggestuurd naar het kapotte stuk snelweg, waar we dus in eerste instantie vandaan kwamen. Op dat moment zat ik te kwekken en wees ik de afslag aan; die! We kwamen aan de verkeerde kant van de snelweg... DOH! (onbewust wilde ik gewoon terug naar Tsjechië). Gelukkig was er een benzinestation aan het einde van die weg, en tevens een mcdonalds, voor de nodige milkshakes en plas-, en rookpauze.Rob en ik waren ondertussen ultiem gefrustreerd vanwege het tijdsverlies en hebben even staan vloeken. Het melige 'Godnondeju' was er in ieder geval niets bij. Ongeveer een kwartierdaarna lagen we alweer in een deuk van het lachen. Dan is de frustratie weg, zijn we weer op pad, en is het niet meer zofrustrerend. Oke, het is nog steeds niet leuk, maar het sightseeing is wel tof. Het was overigens even wennen en omschakelen om ineens Duits te moeten praten. Zwei Milkshakes Erdbeeren, mitnimmen en rueckgeld etc. Wel was het leuk om weer in euro's te betalen.

Mams had gevraagd of ik het mysterieuze bord op de Duitse snelweg wilde fotograferen. Ik moet zeggen dat dit de uitdaging van de dag was. Probeer maar eens een bord te fotograferen terwijl je 140 km/u rijdt en alles aan je voorbij schiet.

Te vroeg:

Te laat:

Te ver weg:

ROB NIET KIETELEN, IK HAD HEM BIJNA!!!! GODNONDEJU! Hij prikte me zo in mn zij... Weer mis dus. Op dat moment prikte ik hem ook mooi terug, waardoor hij doodserieus de opmerking maakte: niet doen ik ben aan het rijden, en me vervolgens zat uit te lachen. En op een gegeven moment was het zelfs zo, dat ik vergeten was de flits uit te zetten, en er ineens een Duitser die asociaal hard reed, bumper kleefde, voordrong etc. ging afremmen, omdat hij geschrokken was en dacht dat hij werd geflitst. Máááár ik heb em:

De doodskist van kabouter Puntmuts! Dit bord staat praktisch overal in Duitsland. Soms op zijn kant, soms op zijn kop, soms verkeerd om, soms met een kruis er doorheen, und immer weiter. Echt verschrikkelijk! We hadden het onderweg over de verloren tijd en dat we wel pech hadden; waarop ik cynisch vroeg: hoezo dan? *klats voor mn hoofd* en het was gewoonwel grappig. Gecombineerd metengelse drop, cola en vruchtensapf.We werden afgeremd door een Nederlander die een Duitser afsneed, en chaos veroorzaakte waardoor Rob en ik bijna tegelijk in koor riepen: KUTVOLK! En we werden bijna van de weg afgedrukt door een Duitser die dacht dat omdat hij een grotere/snellere auto had, dat ook automatisch betekende dat hij niet uit zijn doppen hoefde te kijken.

De leukste opmerking op de heenweg was de vraag: wat betekent Stau? (matrixborden boven de weg; stau 5 km, en nee; 'stau' is geen duits plaatsje!)Toen ik Rob uitgelegd had, wat dat was, was hij er niet zo blij mee. Vooral ook niet omdat we vandaag óók nog eens dik een half uur in zijn totaal in de 'stau' gestaan hebben. Rotfiles! Sommige duurde wel langer dan5 kilometer, waardoor we enkele pauzes hebben overgeslagen omdat het anders echt teveel tijd zou kosten. Sommige Duitsers vonden het grappig om via de vluchtstrook te rijden om vervolgens later in te voegen, maar een vrouw achter ons kwam op het idee om de vluchtstrook te blokkeren om de asociale mensen tegen te gaan. Dat vonden wij prachtig natuurlijk en hebben haar hier ook mee geholpen. Op het laatst zat de halve rechterrijbaan deels op de vluchtstrook, om die mensen dwars te zitten. We wilden graag naar huis! En het liefst zo snel mogelijk. Om de 300 kilometer zijn we gestopt. (wat dus overigens niet netjes om de twee uur een kwartier is!). Datis btw ook niet aan te raden, want je bent zo gaar als een ik-weet-niet-wat. Rob was blij dat hij airco had om wakker te blijven. Ik was blijtoen we stopten omdat het buiten stikbenauwd en heet was, en ik even op kon warmen, want ik zat te vernikkelen bij de airco. Ondertussen hadden we lekker de radio aanstaan en EIN-DE-LIJK een goede Duitse radiozender gevonden om te genieten van de muziek, en toen barstte de bui flink los. De regen viel met bakken uit de hemel. We stonden een aantal uur nog te klagen over dat we zoveel insekten hadden aangereden en de auto er totaal niet uit zag, en zooo goor was, dus onze gebeden werden verhoord. Be careful what you wish for, zeggen ze wel eens. Wist je dat er mensen waren die in de stromende regen nog steeds het lef hebben om met 150 km/u voorbij te sjezen? Die mensen zijn volgens mij echt heel erg levensmoe.

Na die bui waren we op 160 km van huis. We zijn er dus bijna. Toen kreeg Rob last van zijn knie, klamme handen en vermoeidheid, dus zijn we tijdig gestopt. (nouja, voor ons doen). We hebben ruim 20 minuten doorgebracht op een parkeerplaats met verdachte personen. Tenminste; ik vond ze verdacht. Ze zaten in hun auto maar op ons te letten, en toen Rob de struiken in liep voor een sanitaire stop, liep die ene man hem te schaduwen, en het werd nogal creepy. Dan sta je daar op een verlaten stuk parkeerplaats, met 2 andere auto's met creepy gasten erin. Op zo'n moment ben ik echt blij dat we weer verder kunnen. Het duurde niet lang meer voordat we de grens zagen, en niet heel erg lang daarna ook de Nederlandstalige radiozenders. Rob zat op de heenweg te schelden op de Duitse muziek en ook de Tsjechische was 'ruk' en drie keer niets. Op dat moment hoorden we omroep Brabant: kleine kokette katinka zingen, waarop ik zei: nee even serieus, hóekun jij iets zeggen/vinden vanDuitse of Tsjechische muziek. Waarop hij zei: dít is tenminste cultuur.En even later hadden we het over de jostiband, die we ook hebben nagedaan. Dat is immers ook cultuur. (voorbij gaande mensen zullen wel raar opgekeken hebben). We werden hoe langer hoe meer 'gaar' en hoe meer het geestelijk vermogen in de auto daalde en één en al meligheid veroorzaakte.

We hadden het nog over het hotel gehad en over de bedden en het slapen e.d. waarop Rob begon over mijn gesnurk. Terwijl ik alleen snurk als ik op slechte matrassen slaap en dat ongeveer je eerste aanwijzing is, op rottige bedden.'Ja, je ademde zo abrupt'. Wees blij dat ik uberhaupt ademhaalde en niet midden in de nacht naar lucht snak en begon te piepen! 'Ja, heb je apneu ofzo?' Nee lieve schat, ik heb een kutmatras. En als ik dat nu zo typ, zullen sommige van jullie misschien een klein beetje grinniken, maar geloof me; op dat moment was het onwijs grappig. (fair enough; op dat moment was alles wss grappig). Dat is dus ook zo'n random opmerking geworden die tig keer herhaald is vandaag. En ja; in Duitslandhebben ze óók koeien! Het bord over'slecht wegdek' in de vorm van twee bobbeltjesop de weg werden al snel 'een paar tieten op de weg', etc. (overigens lijkt het meer op een bijna-platgereden kameel, maar goed).Overspringende hertjes, die alleen overspringen als je het bord ziet, want ja, ze gooien ze dan zomaar ineens de weg over, want ze zijn ermee aan het pingpongen. (met de bordjes de hertjes pingpongen). Nouja, dit was even een indicatie van hóe slecht de humor wordt, als je meer dan 12 uur lang in de auto zit.

We zijn in ieder geval niet in sl... Rob is in ieder geval niet in slaap gevallen. Ik heb daarentegen ongeveer zo'n uurtje niet bewust meegekregen, maar dat was nog ergens in Tsjechië en Duitsland. Eenmaal verderop na alle obstructies ben ik wakker gebleven en heb ik goed opgelet en meegedaan met concentreren. In Nederland heb ik zelfs een benzinestation gezocht omdat we al reeds op de reservetank reden. We moesten half Wijchen door en de tomtom stuurde ons écht alle kanten op. Op een gegeven moment waren we het echt zat, en moesten we rechtsaf en riep de tomtom: over 200 meter probeer om te draaien. Waarop we allebei al klaar zaten om GODNONDEJU te roepen en te schelden op de tomtom, maar toen realiseerden we ons dat het tankstation gewoon op de andere weghelft zat.

We waren na het tanken gelukkig heel snel in Oss. Nog een oldtimer gezien die zijn lichten niet ontstoken had, en we zullen morgen het nieuws maar even afwachten om te horen of hij zich om een boom heeft gevouwen. We hebben hem zo'n 3x proberen te waarschuwen met lichtsignalen, maar hij was niet zo snugger... Om ongeveer 22:15 kwamen we aan en hebben we onze moeders maar eens verteld dat we gearriveerd zijn. Ik ben ondertussen even de bagage gaan uitruimen, toen Rob met zijn moeder aan de telefoon hing. Er staat hier een hele mooie bos bloemen, echt ontzettend lief. Dat geeft je een fijn gevoel van thuiskomen!<3 En Diëgo hebben we met zn beiden flink fijn getroeteld!!!

Jullie hebben nog een blog van mij te goed van gisteravond, die komt er aan. Alleennogniet nu want ik ben echt kei kapot ;-) Ik ben nog steeds melig van de autorit, en aan de andere kant heb ik ook een beetje een rotgevoel omdat de vakantie nu voorbij is, het een hele fijne mooie rustige vakantie was, en ik het liefst terug zou willen gaan. Ik kijk namelijk ontzettend op tegen aanstaande donderdag (zoals de insiders wel weten) en ik zie het heulemaal totaal niet zitten om morgen ook nog eens 2 uur in de trein te gaan zitten voor Amsterdam. Ik ben wel een klein beetje klaar met al dat rijden. Rob heeft nog gezegd dat we misschien morgen nog even de kermis over schieten. Oss schijnt een hele grote kermis te hebben. Wat ik er van zag; in het voorbij gaan, was dat hij inderdaad wel erg groot lijkt.

Maar nu ga ik slapenen plannen maken omte emigreren naar Tsjechië voor na mijn pensioen. Dat duurt namelijk nog maar 40 jaar!Wát een heerlijk land!

Xxxxjes.

p.s. het andere blog komt heus wel! I promise!